առավոտ

#SyuneciBlog
Արևը խաղում է խակ կանաչ վարագույրիս հետ
Դժվար, բայց բացում եմ կոպերս
Չեմ հասցնում լվացվել
Տալիս են դռան զանգը:
Չէ, չեմ հավատում Եհովային
Գնացեք, մի մտեք հոգուս ներսը
Սուրճը թափվում է սալօջախին,
Չէ, չեմ հավատում Եհովային:
Լվացվում եմ, ու խմում կիսատ սուրճը
Սուրճի հետ երգեր եմ միացնում,
Եթե դաշնամուր նվագող լիներ,
Դեմ չէի լինի, ափսոս չունեմ դաշնամուր
Երգերս հոսում են, բայց ուղեղիս մեջ խոսում է անծանոթուհին
-Դուք հավատում ե՞ք Եհովային:

9:25

#SyuneciBlog
Կիսատությունս այնքան է լիքը,
որ
կլցվի վեցթև փաթիլով.
ջրի չոր կաթիլով.
թելի մի հատելով.
խաղալիք սարքելով
ու
կիսատությունս ամբողջությանը
պահակ կարգելով:
Ջնջելով նշանը արգելող.
լցնելու վայրկյանը հարգելով.
մի կաթիլ ծարավից հարբելով.
ու քայլով՝
գնացող, ետ դարձող մի քայլով:

Գծագրություն

#SyuneciBlog
Բացը բաց մնաց, փակը փակ թողեց
Լացս թաց մնաց
ցողեց...
Գալս գնալ էր, մնալս՝ կարոտ
Կարս չկար էր,
ցողոտ...
Կեսս կիսատ էր, ներսս՝ մթոտ
Սևս սպիտակ էր,
ամպոտ...
Տերս անտեր էր, վերջս՝ սկզբում
Բերս տանել էր,
խզբզում...

Օրվա սցենարից մի էպիզոդ

#SyuneciBlog

Արդեն հինգ րոպե կլինի՝ նստել եմ էկրանի ու ստեղնաշարի դիմաց, որ գրեմ էն մասին, ինչի մասին ուզում եմ, բայց սկիզբ չեմ գտնում: Լինում է չէ՞, որ ուզում եք մի պատմություն պատմել ու սկսում ենք՝ ախր ինչի՞ց սկսեմ...

Ախր ինչի՞ց սկսեմ...երեխու լացից, կռվից, մեր էս չար ու անհանդուրժող տեսակից, թե լռող ու հրճվող տեսակից: 

Եկեք պատմությունը չոր ու հստակ պատմեմ, հետո քննարկենք: Իսկ պատմությունը պատմում եմ, որովհետև չեմ ուզում, որ ամեն ինչի կողքով անտարբեր անցնելը ավանդույթ դառնա: Ուզում եմ սովորենք ամեն ինչի մասին մտածելու, քննարկելու, վերլուծելու արվեստը: Ոզում եմ ամեն ինչին մի նշանակություն տանք, վատը վանենք, բարին կրկնենք: Ուրեմն՝

Լինում է, չի լինում, կամ ժուկով-ժամանակով մի մանուշակագույն ավտոբուս դասից ու գործից հոգնած մարդկանց տանում էր տուն: Ավտոբուսի մեջ մի փոքրիկ կար, մոր գրկում նստած աղեկտուր լաց էր լինում: Անօգնական մայրն ի զորու չէր երեխային լռեցնելու: Բոլոր ուղևորները սևեռվել էին երեխայի կողմը, մի մասը ժպիտով էր նայում, մի մասը կարեկցանքով, մի մասը չէր հասկանում՝ ինչ է կատարվում: Եվ այդ ժամանակ եկավ բարի փերին և ասաց...Դե հա, շատ կուզենայի էս շարունակությունով երեխային մի կախարդական փայտիկ նվիրել, մանավանդ, որ տոներն են մոտենում, տոներն են մոտենում, բայց իրականում այդ պահին մի տիկին շրջվեց երեխայի մոր կողմն ու սկսեց բողոքել, որ չի կտրում երեխայի ձայնը, ախր ինչքան կարելի է տանել: Մայրն էլ հո չէր լռելու, հիշեց տիկնոջ ծնողներին, թե ինչ վատ դաստիարակություն են տվել, պնդեց, որ ինքն իսկապես շատ լավ ծնող է, շատ լավ դաստիարակություն է ապահովում իր երեխայի համար: Իջնելիս էլ էդ կնոջը մաղթեց, որ միքիչ բարիանա: Աստված թող Ձեր խնդիրները լուծի, որ գոնե միքիչ բարիանաք: Այս խոսքին հաջորդեցին հայհոյանքներ, փոխադարձ հայհոյանքներ և ավտոբուսի դռները փակվեցին՝ բաժանելով հակամարտող կողմերին:

Հիմա մտածենք:

Էս պատմության մեջ մեղավորներ գտնելու եթե լինենք, մի քանի ու շատ մեղավորներ կան՝ երեխան, երեխայի մայրը, տիկինը, երկիրը, ցուրտը, ինչու ոչ՝ բնությունը, որ երեխային լացելու ունակություն է տվել:

Ինչով էր մեղավոր երեխան՝ լաց էր լինում:

Ինչով էր մեղավոր մայրը՝ չէր դաստիարակել երեխային այնպես, որ հասարակական տրանսպորտում ճնշի բոլոր զգացումներն ու զգացմունքները, չտրվի սրտի թելադրանքին, դատի սառը ուղեղով ու լաց չլինի:

Ինչով էր մեղավոր տիկինը՝ ներեցեք, բայց տիկինը մեղավոր չէր: Հոգնած էր, հազար ու մի ցավի ու խնդրի տեր, հազիվ իր հանգիստն էր գտել ավտոբուսում, օրվա խնդիրներն էր քննարկում, ու էդ պահին ինչ-որ անարժան ծնողի անարժան զավակ սկսում է լաց լինել: 

Ինչով էր մեղավոր ցուրտը՝ ցուրտը իրականում պատմության հետ էնքանով կապ ունի, ինչքանով ես: Ուղղակի անհնար էր չնշել, որ Երևանում անխիղճ ցուրտ է:

Ինչով էր մեղավոր երկիրը՝ որ երկիր չի:

Մի բան եմ ուզում ասել միայն: Ինչքան էլ ցուրտ լինի, ինչքան էլ ավտոբուսի մեջ տեղ չկա նստելու, ինչքան էլ հազար ու մի ցավի ու խնդրի տեր եք, ինչքան էլ երկրիը երկիր չի, մեղավորներ փնտրել պետք չէ: Եթե միայն այդ կինը այն նույն ժպիտով նայեր էդ լացող փոքրիկին, որ դեռ խոսել չգիտեր, որ մորը պաշտպաներ ու պատասխաներ տիկնոջը, ոչ կռիվ կլիներ, ոչ էլ տոնական տրամադրությունը կվերածվեր գաղջ մթնոլորտի: Այսինքն մեղավորը (դե հայ ենք, մեղավորներ պետք է գտնել անպայման, ու մեղավոր կարող է լինել ամեն ինչ, բացի մեզանից) ժպիտն էր: Էն ժպիտը, որ ուշացավ, չեկավ, չնայեց էդ պստիկին, որ ընդամենը լաց էր լինում: 

First steps in literary translation

#SyuneciBlog

Անկումի երգը

Ալիս Օսվալդ

Թափվող անձրևի պատմությունն է սա,

Որ տերև կդառնա ու նորեն կգա

Ամռան անձրևի պատմությունը թաքուն,

Որ լույսն է գողանում, ծաղկին ընծայում:

Ամեն ծաղիկ էլ ընծայի նշույլ,

Որ հողից ծնվում, հոսում է կանաչ՝

պահին ընդառաջ:

Կաթիլի երազը և հեքիաթը այս,

Գլխիկին թեքված, փոքրիկ է անչափ՝

լոկ մի մազաչափ:

Ուր էր թե ես էլ այնպես անցնեի՝

Ջրի նման ջինջ, ջրի պես վտիտ

փարվեի խոտին:

Գտնելու լույսը հանգած մի կետից՝

Անձրև դարձնելով, կաթիլ դարձնելով

մի սերմնահատիկ:

Հետո ով գիտի՝ միգուցե ես էլ ջրի պես գտնեմ,

Հույսիս նժարը համբերությանս լույսին

հավսարեմ:

Ջուրն այդ անմշակ, ջուրն այդ հողեղեն,

Հոսում է, լցվում, ծորում է ջուրը

դեպի այն գուռը:

Չընդդիմանալով երկրի օրենքին՝ թրջում է լեզուս,

Ու պաղը նրա երգեր է հյուսում՝

շարքերով խոսուն:

Որ պատմությունն է թափվող անձրևի.

Լույսին է ձգվում, լույսին՝ մի կողմից

ու թափվում նորից:

եսիմ որտեղից

#SyuneciBlog
ես կասկածեցի իրականության գույների մգությանը

երբ սառած մատներդ ջերմացրին,
երբ կոշտացած ձեռքերդ շոյեցին,
չցավեցրին
չքերծեցին
երբ փափուկ էին ափերիդ կոշտուկները:
և կոշտ էր միայն իրականությունը,
որին կասկածեցի
որ չհավատացի
ու անցա՝

չթողնելով, որ քեզանից հետո
քամին շոյի չներկված մազերս:

Ուղիղ միացում Ազգային գրադարանից

#SyuneciBlog

  Երբ շուրջ բոլորդ գրքեր ու կարդացողներ են, երբ բոլորի նպատակը մեկն է՝ մի քիչ ավելի սովորել ու միքիչ ավելի շատ գտնել սովորելու, անկախ քեզնից դառնում ես գրքի ու ուսման սիրահար: Չլինես էլ, դառնում ես: Էներգիան, մթնոլորտը, բոլորը ու ամեն ինչ ասում են՝ կարդա, փորփրիր, ուշադիր կարդա, նորից կարդա, հետո գլուխդ բարձրացնում ես, տեսնում, որ դրսում արդեն ցերեկ չի: Էս ամենը իրականություն է Ազգային գրադարանի ընթերցասրահում: Կարծես երկրի ապագայի դարբնոցը լինի: Էստեղ են ձևավորվում ու լցվում այն ուղեղները, որ վաղը պետք է երկրի համար ու հանուն երկրի գործեն: Չեմ ասում՝ որ երկրի, որովհետև ընթերցասերների  մեջ միայն հայեր չեն...

  Էս բարին ու դրականը մի կողմ, մի բան անցավ մտքովս: Էլ ի՞նչ իմաստ կա ընթերցասրահում արգելել հեռախոսով խոսելը, եթե մեկ է՝ բոլորը ականջակալներով են: :D 

Հ.Գ. ես մեղավոր չեմ, մթնոլորտն է ստիպում, որ ոչնչի կողքով հենց այնպես չանցնեմ, ամեն ինչի շուրջ շատ խորը մտածել է պետք: 

աշնան վերջին

#SyuneciBlog
-Կներես, ուշացա, քնած էի մնացել:
-Էլի ամբողջ գիշեր կարդացել ես...կամ, սպասիր գուշակեմ, հերոսների հետ մի տեղ գնացել, կռվել, հաղթել, պարտվել, կորցրել, մահացել ու լացել՞:
-Մենակ կարդացել: Ու հետևել եմ հաղթել-պարտվելուն, կորել-մահանալուն:
-Անարցու՞նք:
-Չի ստացվի:
-Էլ բան չեմ ասում, էլ չեմ խոսում, դու գիտես ու քո աչքերը, դու գիտես ու քո արցունքագեղձերը, մի օր կդատարկվեն, մի օր կսպառվեն...
-Է՜, դե... ես չեկա, որ գիշերվա լացած-չլացածս պատմեմ, եկել եմ մենակ մնամ:
-Մենակ ես, ինչքան էլ խոսեմ, ձանձրացնեմ ու ջղայնացնեմ, ձանձրանամ ու ջղայնանամ: Եկել նստել ես ճմրթված քաղաքի ամենաճմրթված նստարանին, ուզում ես՝ քեզ մենակ թողնեմ ու թողնեն: Ի՞նչ պետք է անես մենակ:
-Էդ քաղաքն ու նստարանը չեն ճմրթված, քո հոգինա ճմրթված, իզուր էլ եկա, դու ինձ մենակ խանգարում ես: Իրականում չեմ փախնում, շատ բաներ վանում են ինձ, ու ես մեղավոր չեմ, որ իմ կյանքում ֆիզիկայի էդ օրենքը չի գործում: Թող ես մինուսը լինեմ, բայց պլյուսները չեն ձգում: Էսօր էլ բոլորը պլյուս են, որ կողմ քայլում ես, հեռու ես շպրտվում, ըկնում, ջարդուփշուր լինում, գիտես՝ ամեն անգամ հեշտա մենակով բարձրանալ ու նորից մինուսի փնտրտուքներով պլյուսների մեջ ընկնել, վանել, նորից կրկնել էս ամբողջ վերջին նախադասությունը: Քաղաքը ճմրթված չի, մենք ենք ճմրթվել ու ծուռ ենք նայում շենքերին ու մեկ-մեկ էլ մնացած ծառ ու թփին: Քաղաքը մեղավոր չի, որ դու մենակ ես: Քաղաքը քեզ ամեն ինչ տվելա, նույնիսկ էս նստարանը:
-Գլխարկդ աչքերիդ ընկավ, ուղղի, ցուրտա, սուրճ վերցնե՞ս:
-Վերցնեմ, բայց էլի էստեղ նստենք:

Անցորդները խեթ-խեթ էին նայում այգու նստարանին միայնակ նստածին, որ մի քանի րոպե խոսեց, բարկացավ, ժպտաց, գլխարկն ուղղեց, վեր կացավ ու քայլեց դեպի դիմացի սրճարանը:

լռելու մասին

#SyuneciBlog
Լռելու մասին երգեր կա՞ն:
Լռելու մասին պատմում ե՞ն:
Խոսում են խոսելու մասին:
Երգում են երգելու մասին:
Գոռում են գոռալու մասին:
Մնացած ամեն ինչի մասին լռում են:
Լռում են ներելու մասին:
Լռում են ներվելու մասին:
Կարոտի մասին լռում են:
Լռում են ցավոտի մասին:
Բառերի մասին խոսում ե՞ն:
Թեև խոսում են բառերով...
Եթե խոսում են աչքերով,
Լռում են բառերի մասին:
Եթե խոսում են ձեռքերով,
Բառեր են գծում օդի մեջ:
Բայց չեն լռում,
Լռելու մասին չեն խոսում:
Չեն խոսում լռելու մասին:
Չեն լռում խոսելու մասին:

Մեկ տող

#SyuneciBlog
Ամենաիրականը
       փշաքաղվելն է,
           որովհետև լուռ ենք փշաքաղվում:

Սահակի կատուն

#SyuneciBlog

-Վեր կաց, օրդ սկսելա արդեն, ուշացար...

-Կլինի՞ մի օր ասես՝ քնի, էսօր աշխարհի վերջնա, էլ գործի չես գնալու, ես էլ գլուխս խոթեմ էս փետուրով բարձի մեջ ու էդ աշխարհի վերջն էլ չզգամ, քեզ էլ:

-Էհ, չես ուզում, մի գնա, համ էլ էդքան փիլիսոփայելուդ տեղը հիմա արդեն հագնվել ու եկել էիր կոֆեդ խմելու, սառեց, դարձավ անհամ սևաջուր:

-Այ էդ ուրիշ բան, դե ասա, որ կոֆե ես բերել, գոնե վեր կենալու պատճառ ունենամ: 

-Ախր ոնց եմ ատում էդ եթե չեմ սիրում, ուրեմն ատում եմ  տեսակդ, այ մարդ սովորական օրա, սովորական կոֆե էլի: Խմի, գնա աշխատանքիդ: 

-Ոչ մի օր էլ սովորական չի, ասեմ ավելին՝ ամեն օր նորա ու տարբեր: Ոչինչ որ ամեն օրս սկսումա քո վեր կաց, օրդ սկսելա արդեն, ուշացար-ով, ոչինչ որ ամեն առավոտ դառը կոֆե եմ խմում, ոչինչ, որ հաստատ գիտեմ՝ նույն ձև ես սարքում՝ սկզբից կոֆեն, որ միքիչ վառվի ու հոտը ընկնի տնով մեկ, հետո նոր ջուրը, ամեն օրվա կոֆեդ մի ուրիշ համ ունի, դե հա՝ տարին մի անգամ կարողա կրկնկվի էդ համը. դե դաժե մեր ամեն տարվա ծնունդներն են կրկնվում, կոֆեի համն ինչա, որ նույնը չմնա...

-Սառե՜ց, խմի, հետո քննադատի:

-Հեսա լույսը չբացված կգան էլի: Մեկը՝ հաց, մյուսը՝ սմետան, հազար ասեցի՝ Սահակ սմետան չի, ասա՝ թթվասեր, էն մյուս Սահակը կգա՝ սիգարետ տուր, ես էլ էլի կասեմ՝ սիգարետ չի, ծխախոտ ասա, համ էլ ընդհանրապես մի ասա, էդ ինչա, որ քաշում ես թոքերդ, դրա փոխարեն բեր մի կիլո մանդարին տամ, տար անուշ հոտով կեր: Ու էդ բոլորը կգան, օրվա խնդիրները կպատմեն. Սահակը կսրտնեղի, որ տղան  երեկ էլ չի զանգել: էս արդեն ութ տարիա, էդ ապերախտը մի օր չզանգեց հորը բարի լույս ասի, էն մյուս Սահակը կատվից կպատմի, որ ամեն օր սմետանա պետք է ուտի, Գոհարը փոքրի պարապմունքներից կպատմի, կասի, որ դասատուն երեկ էլա գովել...

-Ախր ինչի ես բոլորի հոգսերն ու պատմությունները քեզանով արել: Պատմում են, լսի, ականջ են ման գալիս, որ կիսվեն, թեթևանան, դու էլ քաշում ես, կլանում, բերում ինձ էլ թաթախում: Լսի, թող խանութիդ դարակներում, արի: 

-Ասում ես...

***

-Նստի ճաշդ լցնեմ, հը՞ն, ո՞նց էր, առևտուր կա՞, հասցնում ե՞նք:

-Մենք հասցնում ենք, կյանքը չի հասցնում: Ճաշ չեմ ուզում: Արի նստի, Սևակը էսօր սմետանա չառավ: Մի հաց առավ ու դուրս եկավ, թթվասերը թողեց սեղանին: Բառ էլ չխոսեց: Կատվին բան եղած չլինի...

-Պահ, դու էլ հո չասեցիր, կատու է էլի, երևի երեկվանից մնացելա, համ էլ հո մենակ քո բուտկան չի: Ճաշ եմ լցնում, քիչ խոսիր: 

***

-Սահակն էսօր չեկավ: Վաղը կգնամ՝ տեսնեմ ինչ է եղել: 

-Կամ դու, կամ Սահակը... 

***

-Խմած ե՞ս, օղու հոտ է գալիս շորերիցդ, ինչու՞ ուշացար:

-Սահակի կատվի օղորմաթասն էինք խմում: 

Բոլորը մեկի պատճառով կամ դեպրեսիան մենակ չի գալիս

#SyuneciBlog

-Ատում եմ բոլորիդ՝

Մութ սենյակի դուռը անձայն փակելուց հետո միայն սա անցավ մտքովս: 

Ատում եմ բոլորիդ՝

Վարորդին 200 դրամանոց մետաղադրամ տալուց ու երկու հատ 50 դրամանոց վերցնելիս միայն սա անցավ մտքովս:

Ատում եմ բոլորիդ՝

Սուպերմարկետի դրամարկղի մոտ հերթում կանգնածներից մեկը հրեց ինձ ու սա անցավ մտքովս:

Ատում եմ բոլորիդ՝

Պետհամարանիշի մեջ նույն թվից մի քանի հատ ունեցող մեքենա քիչ էր մնում ինձ առներ անիվների տակ, թեև թույլատրված տեղով էի անցնում, ու միայն սա անցավ մտքովս:

Ծաղկավաճառը ուզածս ձևով չփաթեթավորեց ծաղիկներս, ու մտքովս անցավ, որ

Ատում եմ բոլորիդ:

Կանգառ գնալիս մեկը սրբապատկեր պարզեց ու խնդրեց գնել, մտածեցի, որ 

Ատում եմ բոլորիդ: 

Ավտոբուսը ուշացավ, ուշացած եկավ ու երբ դռները բացվեցին, հասկացա, որ ոչ ինձ, ոչ էլ ծաղկեփնջիս տեղ չկա, մտածեցի՝

Ատում եմ բոլորիդ: 

Տաքսու մեջ ռաբիս երաժշտություն էր հնչում, վարորդը մի րոպե չլռեց, ամբողջ ճանապարհին մտածում էի՝

Ատում եմ բոլորիդ:

Հասա: Ծաղիկներն ու շոկոլադը հավանեցիր:
Առավոտյան ժպտացի ավտոբուսի վարորդին, սուպերմարկետի հերթում կանգնած ինձ հրողներին, տաքսու վարորդի զրույցները հետաքրքիր էին:

Բայց ռաբիսը էդպես էլ չի լսվի: 

for a new #start

#SyuneciBlog
Hey,
Happy Sunday guys
The morning has just begun with a cup of coffee and music. Yeah, as always. Today's music is a little bit different. The 6th of November started with folkrock, mainly with The Windrose. 
As it turned out, this is the best way to ensure a very good and inspired start for the day. You will find yourslef in celtic woods, wandering and finding new miracles.


So just a piece of advice. Turn on this concert and make the coffee. (black and without sugar)

https://www.youtube.com/watch?v=J_-FwWKK1Hk The windrose live at Calumet (full concert 12.05.16)

Նոյեմբերի առաջին օրվա վերջը

#SyuneciBlog

Հեյ: 

Երեեեխեեե՜ք, ձյունա գալիս, ձեր մոտ էլա՞ գալիս, ձեր բակում էլ կա՞, մեր մոտ ավելի շատ կա:

Ինչքան հիշում եմ՝ ամեն տարի էլ էս վերջին ամիսներին ձյուն եկել է: Ինչքան հիշում եմ՝ առաջին արձագանքները միշտ նույնն են՝ հատկապես սոց. կայքերում՝

-Վաաայ, վերջապես ձյուն եկավ (պատուհանից նկար)

-Ուֆ, էս ձյունն էլ ժամանակ գտավ... (թրջված ու մրսած նկար)

-Ոնց որ՝ չգիտեիք որ ձմեռ պիտի գար (տաք շորերով անկապ նստած նկար)

և այլն...

էլի գտնվեցին մարդիկ, որ քննադատեցին էս ամեն ինչի մասին խոսողներին՝ պարապ, ձանձրալի կամ որ օ՜ ամենավատն է՝ ոչ օրիգինալ որակելով: Չգիտեմ՝ ինչու, բոլորը օրիգինալացավ են կպել էս վերջերս: 

Նախապես կամ ոչ այնքան ասեմ, որ օրը ամենալավերից չէր, տրամադրությունս էլ գերազանց չի, ու դա, բնականաբար, անդրադառնալու է բլոգիս վրա:

Էդպես...ձյունն եկավ, սառեցինք, մրսեցինք, տաք տեղ գտանք, թեյեցինք, աշխատեցինք, ծուլացանք, հիմա ուզում եմ տուն գնալ...

***

Շատ կուզենայի ունենալ էնպիսի բառապաշար, որ կարողանայի նկարագրել էն, ինչ ես զգացել եմ էսօր 24 համարի երթուղային նստելիս: (էն դեղին բոգդան կոչվածները) 

Մի անեկդոտ կար՝ 

-Անձրև է գալիս:

-Դըրսըմը՞ (դրսու՞մ)

Էս պարզ ու ցավոտ ու անընդունելի իրականություն է: Անձրև էր գալիս ավտոբուսում: Ավտոբուսի ՄԵՋ: ՆԵՐՍՈՒՄ: 

***

Երկու տղա վերջում նստած ակտիվ զրուցում էին: Չեմ ասի՝ ինչից: Կասեմ, որ երբ երկու կանայք ներս մտան, էս շատախոսները (ինձանից շատ էին խոսում) վեր կացան՝ 

-Մորքուրներ ջան, եկեք նստեք, բայց նախորոք ասում ենք՝ փչումա:

-Դեհ, փչումա, փչումա, կարևորը նստած կգնանք տղաներ ջան, ապրեք:

Երեք րոպե անց.

-Տղերք ջան, էս ոնցա փչում, լավ էլ տաք տեղ կանգնած եք:

Հիմա մեր հերոսների որակների մասին չեմ ուզում խոսել, չենք շեղվում թեմայից, բայց ախր ինչու՞, ի՞նչն ենք սխալ արել, որտե՞ղ ենք երկար քնել, որտե՞ղ ենք անտարբեր անցել, որտե՞ղ ենք մատների արանքով նայել, որ ավտոբուսի ՄԵՋ անձրև է գալիս, վերջի նստածների վրա էլ ՓՉՈՒՄ է: 

The family event (Her b-day without her)

#SyuneciBlog

Հեյ:

Ասում են կյանքում ամենաերջանիկ պահը էնա, որ ճամփորդությանդ առաջին օրը արթնանում ես ու փորձում հասկանալ՝ որտեղ ես: Երբ էսօր արթնացա, հարկ չկար հիշելու՝ որտեղ եմ, բայց մի միտք որ արտասանվեց առանց շրթունքների շարժի, օրս դարձրեց լավագույններից մեկը՝ Արփիի ծնունդնա էսօր:

Արփիի: Ծնունդը: Ծննդյան օրը: Առաջին քսանամյակը: Առաջին օրը՝ քսան տարեկան: Էսօր:

Ստորև մի քանի անկապ նախադասություններ, որ ուղղակի կգրեմ օրագրի նման:

Երեկ Արփին հուզվեց անակնկալից (դե մեր մեջ ասած՝ ես էլ պակաս չէի հուզվել): Արմին, դու ոնց ես էդքան ուժեղ: 

Անկեղծ ասած՝ առաջին դասից թռել ենք, որ առանց Արփի նշենք ծնունդը կոֆեով ու չայով :) (Արփին գնացելա, որ գա)

Ու ես մենակ մի բան եմ ուզում Արփիին մաղթեմ՝ քեզ ուժ ու համբերություն, որովհետև սա դեռ սկիզբնա ;)

Աշնանը։ Պատուհանից։

#SyuneciBlog

Աշնան վերջին հովերն են։ Հետո ցրտերն են գալու։ Հետո վախենալու ենք ավտոբուսի պատուհանը բացել ու ականջակալի երգերի նոտաներին համապատասխան պատկերներ որոնել։ Հիմա հովերն են։ Հիմա հնարավոր է։ 

Այսօր ճանապարհը ավելի ու ավելի հարազատ է դառնում, երբ հիշում եմ, որ ուր որ է ձյունով է ծածկվելու, ու ավտոբուսը առանց սառույցից վախենալու չի սլանալու, որ ինձ տուն տանի։ Հետո սառույցի ժամանակ ավտովթարներն են շատ լինում, իսկ ես դրանցից սարսափում եմ, ինչպես սարսափում եմ, երբ ծխախոտը առանց հանգցնելու աղբամանի մեջ են գցում։ Կամ գետնին։ Օրեցօր հարազատ դարձող, կանաչ ու դեղին տերևներով ծածկված ճանապարհով ավտոբուսը սլանում է, իսկ ես ականջակալիս նոտաներին համապատասխան պատկերներ եմ փնտրում։ Չկա։ Երգերս քո մասին են, իսկ դու չկաս։ Իսկ եթե կաս էլ, թերթի կրպակ կամ կանգառում սպասող տատիկի ձեռքը բռնած փոքրիկ ես։ Եթե չէ՝ ավտոմասերի խանութ։ Անցանք։ Այդպես էլ իրական պատկերդ չգտա։ 

Կողքիս  մի երիտասարդ կա նստած։ Ձեռքին՝ ծաղկեփունջ։ Իմ չսիրած ծաղիկներով․ ես առհասարակ ծաղկասեր չեմ։ Իսկ երիտասարդը քնած է։ Հնարավոր է՝ երազում արդեն նվիրել է ծաղիկները։ 

Հասնում ենք քեզ, եթե համաձայն ես հագուստի խանութ լինել։ Եթե չէ՝ այդպես էլ չկաս։ Չերևացիր։ Երգը փոխվեց, պատկերը չփոխվեց։ Էլի երգը քո մասին է։ 

Լավ խնամված մի տատիկ բարձրացավ ավտոբուս։ Նրան տեղ զիջեցին։ Օրհնեց։ Օրհնանքը լսեցի, որովհետև երգերս վերջացան, ու հանեցի ականջակալներս։ Մինչև տուն էլի կնայեմ պատուհանից, էլի պատուհանը բաց կթողնեմ։ Աշնան վերջին հովերն են, իսկ ես չեմ ուզում կարոտել հովերը, երբ ցրտերը գան։ Նայում եմ պատուհանից ու էլի պատկերներ եմ փնտրում, որ համապատասխանեն ներսիցս հնչող երգերի նոտաներին։ Էլի քո մասին են։ Էլի չկաս։ Կամ էլ կաս, եթե ուզում ես ինձ համար աշնանային երկինք ու դեռ թույլ երևացող լիալուսին լինել։ 

2798ամյա քաղաք

#SyuneciBlog

Հեյ: 

Էսօր արթնացա` հիշելով, որ երեկ Էրեբունի-Երևանի ծնունդն էր ու էսօր պետք է հանդիպեմ Արփիին, որ մի շաբաթվա բաց թողած դասերը լրացնենք: Արդեն հանդիպել ենք, ու ես Արփիի լափթոփով բլոգ եմ գրում: Իրականում բլոգը իմ ու Արփիի դասերի մասին չի, այլ, որ երեկ Էրեբունի-Երևանի ծնունդն էր:

Քաղաքում դեռ մնացել են Էրեբունի-Երևան դրոշներ ու փուչիկներ ու թղթից թիթիզ-սիրուն զարդարանքներ: Բայց էդ ամենը զարդարում են աղտոտ ու փոշոտ, հոգնած ու ձանձրացած մի քաղաքի, որ առանց զարդարանքի էլ կարող էր շատ սիրուն լինել: Ավտոբուսից նայում էի դրոշներին ու դրոշների տակ ընկած շշերին, ծխախոտի տուփերին, արևածաղկի կեղևներին...Ավտոբուսը անցավ կարմիր լույսի տակով, արագ արգելակեց, վարորդը գոռաց անցորդների վրա: 

Երեկ մեր բակի աղբամանը հալվել էր: Հաստատ օդից չէր հալվել (ձեզ եմ թողնում պատճառի գուշակումը): 

Իրականում շատ հետաքրքիր միջոցառումներ կային կազմակերպված, բայց էդ միջոցառումներին գնում էին արևածաղիկ չրթող-թքող ժողովուրդ: Ու գիտեք` ինչ էին երգում միջոցառման ժամանակ` Երևանը մենք ենք: 

Ի՞նչ:

Երևանը արևածաղիկ չրթող-թքող մարդիկ են: Երևանը աղբամանը հալեցնող մարդիկ են: Երևանը կարմիր լույսի տակով անցնող ավտոբուսներ են: Երևանը անցորդների վրա գոռացող վարորդներ են: 

Կներեք, հարգելիներս, բայց Երևանը դուք չեք: Երևանը վարդագույն տուֆի քաղաք է: Արտասահմանցի հյուրերին զարմացնելու, գլուխս բարձր պատմությունը պատմելու քաղաք է: Հպարտանալու քաղաք է: 

Երևանը դուք չեք: Դուք Երևանինը չեք: Երևանը ձերը չէ:

International day of SMILE

#SyuneciBlog

:)

"S"  is for the Special ones, that sorround you

"M"is for the Mornings that you should start with it

"I"   is for you to say I am happy

"L"  is for Love that motivates you to live

"E"  is for Eternity that takes you.

Smile for you, me or him. 

Smile without waiting for a reason.

Smile and be the reason to somebody's smile.

Smile and love the life you live.

Smile and live the life you love. 

Smile. 

Four days in UNWTO

#SyuneciBlog

Hi

though the title is "Four days in UNWTO" it seems to me that the whole life of mine has began on the 1st of October and I wouldn't be sitting in front of computer with this wide smile on my face without these unforgettable, amazing, and different days. Yes, these four days differed from the others for a 4th year student who didn't even know if she hadn't been mistaken choosing translation as  her major, and maybe she could become a dentist (who knows). But now I know. Yeah, translation is my major, and maybe (no, sure) it will be mixed with guiding. And I'm awfully happy and glad that I started my steps to my aim with the way of YSLU. I had chance to volunteer for UNWTO and meet awesome people and just to make sure in my future life plans due to our university. So, first of all I would like to say huge thanks to our university, our rector Gayane Gasparyan,  my lecturers, especially Mrs Termenjyan for choosing me and opening this door for my coming days. So let's give it a start and let's go back to the 1st of October and remember how and what happened. 

01.10 (Wine Fest and Khor Virap-Deep hole)

I had to wake up very early to manage to go Double Trees by Hilton to accompany our guests to Radison Blu. Yeah, I was excited, and by the way the last night I had high temperature (don't tell my mom about it :D) and wasn't even sure would I be able or not. Fortunately I was. At 8:05 am I was at the station. Armenuhi was waiting for me (she is never late). We went to the hotel on foot trying to guess, to understand what is going to happen. Entering, we saw Aki-Hiro Sato from Japan. Brianda and Isabel came a little late, Mr Alik (our driver, and here is the part I should say huge thanks to him for being so kind, nice and patient) drove us to Paris hotel (here Arpi and Anahit were waiting for us with their guests). We are in Radisson. It's time to go to the buses (To the buses...to the buses (we had a song like this). All of us mention in Facebook "traveling to Khor Virap". But the main aim of ours was Wine Fest in Areni. Wine, armenian fruits and nuts and dances and songs and everything in armenian. That was a little challenge to describe wat "Aveluk" is, but I did my best, "Aveluk is a dry plant, they reap it in spring and make it dry in order to make soups in winter, I don't like it but they say it's tasty. Soup is made with potatoes,beans, etc." Yes, I did it. :D Now it's cheese. In armenian "Panir" and even "Horats Panir". This is a type of cheese, it was kept in soil more than two months, some herbs are mixed with it. I don't like it but they say it's tasty. After the fest we went to have dinner, and before dinner our Lilit Sargsyan astonished all of us with her translation skills by remembering fifteen-minutes speech and translating without even faltering. Good for you Lilit, keep it. After delicious dinner we headed to Areni Cave. And here is the time to mentioning name of the guide: Boris. His speech impressed all of us. If you ever have chance, go to the cave, and ask him just to tell you that mysterious story, it's really worth listening. That was our first day, go home, have rest and get ready for the next one. 

02,10 Echmiadzin-Ararat factory-Sevan-Dilijan

hey guys, we are going to Echmiadzin. The holy place for all the armenians. The psalms and armenian Sharakans were impressive and full of emotions. Here I remembered "The one, who prays by singing, prays twice." 

Brandy Factory: Right we entered me and Anahit exclaimed "The smeeeel". Sure all of us liked it. And I'm sure that our guests liked not only the smell but also the taste of armenian outstanding brandy. After this all of them (it's time to cry) went to Sevan and the UWC Dilijan but me and Armenuhi had some work to do at the Radison, so we went back. Here I should my friends to share with the impressions of that tour without us. :(

03.10 Conference Day

WOW! That was amazing. Right I entered the hall I made my mind to do my best to have chance of taking part in this kind of conferences and meetings. 

Translation booth. OMG, this is gonna be my future-job. OK, it's a little bit, no, it's very responsible and challenging. Don't worry Lilit, take your time and prepare for this. There isn't much to tell about conference. Just I should say thanks to Addaia, being there for me, for her help and encouragement. 

04,10 The one where we are crying

Oh, no. This is the last day. It began with the continuation of the conference. But frankly speaking, I wouldn't like it to end. When the 38th meeting of affiliate members of UNWTO came to its end. we headed to Geghardavak. (Here I learnt the pronounciation of the word "spear"-geghard.) In Geghardavank I had an interesting talk about education, languages and world peace with Mr Georgios and by the way, I share all his opinions. Thank you very much Mr Georgios. Then we had chance to listen to armenian Sharakans.

To the buses to Garni. Pre-christian armenian temple which is dedicated to the God of Sun-Mihr. Arpi says that she has some connection with this temple, as Arpi also means Sun. By the way it was the first time she visited Garni. Photos, group photos and then duduk. We were all ears while listening to the "Horovel" by Komitas. It was full of emotions and goosebumps. Again photos, selfies... We are going to "Yot Qar"-"Seven stones" to have last dinner together. Imagine an open-air restaurant,Garni temple is seen in lights, the moon is so nice, and wine is so tasty. Then we were all talking in groups, sometimes dancing, sometimes not :D Right here I discovered that Taj Mahal is dedictaed to an armenian girl, who was a daughter of armenian merchant. OMG, we are so famous. 

It's time to hug each other. Arpi even cried. It's time to say how much we loved them, how happy we are to know them, how wonderful days we had. 

The End. 

All these four days we had challenges, we had little problems, there were moments that we didn't know what was right, and what was wrong. but there were two people we were ready to help us and we were ready to help them. Gohar and Mariam janer thank you again and again, and sorry for making you a little angry sometimes. 

This should be repeated. Wow... I don't want to finish this blog. 

Վերջակետներով

#SyuneciBlog

 Սևով սպիտակին: Սևից սպիտակին: Ես ապրում եմ: Ես կամ: Անձրև: Աշուն ես: Աշուն է: Ես թաց եմ: Թրջվել եմ: Պատուհանը բաց է: Քամի: Աշուն ես: Նոյեմբեր:

  Երևի թե հասկանաս ինձ, որ ասեմ, թե դժվար նույնը զգայի ապրլինի: Դժվար լինեի: Հազիվ թե օդը նույն թրթիռով շոշափեի: Հազիվ թե ապրիլին աշուն լինեիր: Նոյեմբերն է: Աշուն ես:

 Նոյեմբերով ու նոյեմբերին գնում է աշունը: Նոյեմբերից հետո ձմեռ է: Դու աշուն ես: Հազիվ թե դեկտեմբերին լինես:

 Դու գնում ես: Աշնան հետ: Աշնան: Հետ: Նոյեմբերի 30-ին: Ժմը 23:59-ին կվերցնես բանալի: Կգնաս: Դուռը բաց կմնա: Բանալին մի տար: Էլ չես գալու: Հետ չես գալու: Դուռը փակիր: Կորար: Չգտա: Գնացիր: Դեկտեմբերի 1: Ձմեռ: Դու աշուն էիր: Ձմեռ է: Դուռը բաց մնաց:

Դուռը փակում եմ: Պատուհանը՝ չէ: Սպասում եմ օգոստոսի 31-ի 23:59-ին: Աշուն ես:

Somebody on the map (short story)

#SyuneciBlog

Milky way . Solar system . The Earth. Here can be your address . If you are lucky it coincides  with the concept “Homeland” for you. If you are not, it will make your heart bleed every time you hear the words with the letter “h”; “home ”, “homeland”, “home-longing” and even “homie” or “home-made”.  Hardly could I ever imagine this before handing him a tissue during the interview.

When the Sun opened my window and greeted through the curtains I felt that the day was likely going to be a good one. And why wouldn’t I ? I had my dream job after years of struggle, I earned my living and was building the life I had always dreamed about: the life with colorful stones . That day it was up to me to choose an assistant for me . So the day went about the “assistant-choosing-interview” day.

Being a person who is not fond of office work, I preferred to take the interview at the nearby café . So I called the first applier and make the arrangement.

He entered . After politely smiling and hand-shaking I started to ask the questions that could reveal for me the person in order to understand: do I need him in my job or not . His answers were short ,  relevant,  creative and what was on the first place - confident.

Otherwise being uncertain and not quick in decision-making , I decided at once that he was the helper I was looking for. “You  are accepted” -  I said  clapping my hands ,  trying to be friendly from the very first day. “You are to just sign the five-year contract and you are  my assistant accordingly”.

“Let me go home” – he uttered with  broken voice.

Frankly speaking that wasn’t the answer I was expecting , at least “ thank you ” or “ I appreciate your trust ”.  I just some kind if regretted , maybe I was too quick hiring him . I said dispassionately that he was allowed to go and that I would wait for him tomorrow  at the office.

“Nope , you didn’t understand what I meant , I need to go home , my homeland , you know, I am not from America, this is not the land I belong to, this is not the job I dreamed, this is not the Sun I want to warm my skin. This is not the  soil I want to walk on.

From the very childhood I was taught that men never cry. They are strong , they just never let their eyes to be full of tears. I was shy. I saw teardrops in his eyes . I saw sorrow and anguish and a long history. A history that wasn’t written with his pen , he was forced to write it . Now he pinned his hopes on not getting the job and just stand  chance to leave America, seek for a new life in his homeland, work for it and build his colorful-stone life in the place where his soul belongs .

I handed him a tissue. His hand was shaking when he took it . I said with broken voice : “ You don’t correspond to this work “ . His lips smiled .

Thus,we have it easy to spell the word “ H “ , “ O “ , “ M” , “ E “ . Yet there are people who have cherished dream not only to spell that word but also to live in it.

Չստացվեց

#SyuneciBlog
https://www.youtube.com/watch?v=tqig3d8IicM

  Ես չգիտեմ էլ՝ ինչի համար խաչվեցին մեր ճամփաները: Քարտեզի վրա էլ չեմ գտնում՝ որտեղ հատեցին իրար: Ախր իրականում մեր աշխարհները հատման կետ չունեն: Իմ աշխարհի գարնանը ծառերին բողբոջներ կան, քեզ մոտ դեղնած տերևներ են: Քո ժպիտը իմ աշխարհում լաց է: Իմ բարևին ձեզ մոտ ցտեսություն են ասում: Ձեզ մոտ արևն է արևածաղկի կողմը թեքվում: Ձեզ մոտ հյուսիսը հարավում է: Ձեր ստերին մեզ մոտ հավատում են, իսկ կներեսը մեզ մոտ վիրավորանք է:

Երևի այդ օրը խավարում էր: Պետք չէր գալակտիկայից դուրս գալ ու Չգիտեմ-Որ ուղեծրում հանդիպել ու ցտեսությունիդ բարևով պատասխանել: Պետք էր այդ օրը տանը մնալ: Պետք էր ձեր աշխարհով սառը սուրճը գրկել ու կարդալ ձեր աշխարհով ձանձրալի, մերով՝ ապրեցնող գրքերը: Պետք էր դեմ չգնալ բնությանը ու չճանաչել քեզ:

  Դուրս եկա ու հիմա կես ճամփին եմ: Ոչ իմ աշխարհ ընդունվեցի, ոչ՝ քո: Իմ աշխարհն ինձնից նեղացավ, քոնը ինձ չհասկացավ: Հիմա կես ճամփին եմ: Քարտեզի վրա ինձ չես գտնի: Ես իմ անունն եմ մոռացել: Քո աշխարհում կրակը ջուր էր նշանակում: Ես իմ նշանակությունն եմ կորցրել, ուր մնաց՝ ինձ գտնեմ:

Օրերից մի օր

#SyuneciBlog

Դուռը թակում են: Տանը մենակ եմ: Չորս պատերի մեջ էլ շունչ էակ չկա, եթե չհաշվենք մի ամիս առաջ նվիրածդ ծաղիկները: Չէ, իմաստ չկա նրանց հաշվելու: Էլ չեն շնչում, մեռած են: Ուրեմն՝ մենակ եմ: Դուռը թակում են:

Դուռը թակում են: Վերջին անգամ դռան թակոցին հաջորդել էին ծաղիկները, առաքիչի արհեստական ժպիտը: «Էս որ մի հիմարի մտքով էր անցել գիշերվա հազարին ծաղիկներ առաքել» ասող դեմքին սառած ժպիտ կար: Բայց լսվում էր՝ «Այս հրաշալի ծաղիկները ձեզ»: Ու երբ բանալին երկու անգամ պտտեցի կողպեքի մեջ, նրա ձայնն էր կրկնվում գլխումս՝ «Այս հրաշալի ծաղիկները ձեզ»: Դրան նախորդել էր նրա արհեստական ժպիտը և դռան թակոցը: Հենց այս թակոցի նման: Դուռը թակում են:

Դուռը թակում են, ու ես կտայի ամեն ինչ, որ ունեմ: Կտայի նույնիսկ ծաղկամանի մեջ մեռած ծաղիկնմերը, միայն թե էդ թակոցին չհաջորդի ինչ-որ առաքիչի արհեստական ժպիտ: Միայն թե ժպիտին չհաջորդի անգիր արած բառեր՝ «Այս հրաշալի ծաղիկները ձեզ»: Միայն թե դռան մեջ բանալին երկու անգամ պտտելուց հետո մենակ չմտնեմ տուն: Նորից չլսեմ դռան թակոցը մենակ: Նորից չկրկնվի հիման: 

Դուռը թակում են, ու ես մենակ եմ: Բանալին երկու անգամ դռան փականի մեջ պտտելուն հաջորդում են ծաղիկներ: Բայց այս անգամ առաքիչը չի ժպտում: Արհեստական ժպիտ չկա: Ծաղիկները պարզում է ինձ: Բայց ես չեմ վերցնում ծաղիկները: Չեմ խղճում նրանց: Թողնում եմ, որ ընկնեն միջանցքի հատակին: Թողնում եմ, որ մի քանի թերթիկ, թեկուզ՝ բոլորը պոկվեն ու ընկնեն հատակին: Ծաղկեփունջն ընկնում է: Ու ես գրկում եմ քեզ...Ոնց էի կարոտե՜լ: Բարև:

about summer vocations and leaving tomorrow

#SyuneciBlog

  I'm a 4th year student already. (Oh my Gosh, 4th year? ) If you weren't lazy at school you can count that I've already had three summer-vocations being a student. I don't take into consideration the summer vocations when I was a schoolgirl, because I want to finish this blog today.

First of all I would like to inform that during my studies I live far from parents, it means that I'm eager to visit them whenever I can. So summer is a good time to leave that hot and dusty city, to find my calm in the countryside, to help them a little (I'm not fond of working all the time) and to have rest. Summer came, exams are over, Hi Mom, Hi Dad, your daughter has arrived, pay the driver. (Yep, I prefer to buy chocolates for parents and never keep money for taxi-pay).

Now it's time for confession. While preparing for modules, I always dream about free time, sitting in the fresh air, with a coffee cup (that's essential) and reading...reading...reading again. I think I'll go home, I'll wake up early in the morning (okay, at 7:00am, no, please, at least at 8,okay, 8), I'll go for jogging, then I'll help mom, then it's the dreamed free time: read as much as you want. Now about the reality: I come home, I wake up at 10-11, I help mom just a little bit, then take the coffee cup (I told you that it is essential) and sit in front of computer: blogging, watching movies, TV-shows, FRIENDS, okay, summer is over, it's time for packing, Good bye Mom, Good bye Dad, pay the driver.

  This summer was a little bit different though. Even didn't noticed how it came to the end, and how I'm leaving tomorrow. Anyway, this one is different because I don't want to leave, I won't write my whole life here (it doesn't matter that I'm a real chatterbox, Okay Lilit, It's enough), but I swear, I would stay here at least for September. (Oh, a song came to my mind https://www.youtube.com/watch?v=jVO8sUrs-Pw ) That city ejects me. I don't want to be there again. 

Not to finish this blog so negative, I should say that I do want to know how it feels being a 4th year student. So, bye-bye Summer, thanks for being so disgusting. Welcome lessons, hope you aren't going to be another summer for me. :) 

About the way that brought me from the past

#SyuneciBlog

-Hey. It's me. Will you, please, let me in? I'm so tired of this way. Never think that it was the easiest way. Believe me, it was the hardest. The way, which brought me here. It brought me to you. It brought me to the present, from the past. It's like a time machine, which is always met in science fiction. I'm here, and maybe you will think that I'm from a fantasy-movie. No, I'm not. Actually I would like to be from a movie. From the one, where the girl dies at the end, and the boy goes on living always having her in his mind and in his heart. Are you so romantic to call your daughter after me? Okay, don't change the impression on your face, you aren't obliged to do that. Would you have time to listen to my story, the story of the way, which, by the way, brought me from the past, and brought me to you?

There are doors on the both ends of the way. The first one is the door of my home, the last one is this door-the door of your house. My door was green. If you remember, my house was called ՞the purple one with the green door՞. Yeah, I closed that green door, left the past in there, in my home, and started the trip to the present. I locked the door with my yellow big key and put it in my pocket. Can you guess? It's not with me now. I threw it in the river called FREEDOM. Yeah, on my way, which, by the way, brought me to you from the past, I met that river-"River-Freedom". I threw my key in it without even kissing it for the last time. If you are interested how I crossed the river, I would tell you that there was a stone. It was named "BELIEF". So the stone helped me, then I found a stick-"HOPE", and crossed the river. You know, my clothes are still wet, there is still water of the Freedom on me. But that wasn't the hardest part of my trip. Did you know that there is a huge mountain on the way? I guess you did, because you had to climb it every time coming to my purple house with green door. Do you know how it is called? 

-Pride?

-Yeah, you've always been clever, PRIDE. When I was on the top of it, I would dream to throw myself in the Freedom and never get out of it. It turned out I'm so brave, to forget about the Freedom and overcome that PRIDE-mountain. In the end, I'm here, I knocked your yellow door, by the way it has the color of my ex-key. The way is over, but in your sky-blue house  I find the present. Let's start a new trip to the house called "the half purple-half sky-blue house with half green-half yellow door". I'm sure that the future is there, hiding from us.

-Sure. Have a sit. :)

About silence and me as a chatterbox

#SyuneciBlog
Hi!

One of my most favourite writers once said "Communication is the best thing that could ever happen in this world" or sth like this. Actually I'm not very good at learning things by heart. Being a schoolgirl I was good at that senseless thing but then sth happened with my memory. Maybe it's overfilled now with not so essential things. I wish my brain had the button "delete" to replace those things with more important material. Whatever, that will stay as a dream, and I'm going to talk about really different subject.

First of all I will tell you why I started this blog. You know, I'm a little chatterbox. I like jabbering. Maybe sometimes I make the people around me get tired of me. I know many of them would like just shut my mouth or the door of the room and leave it. Many of them have told me just to be silent for a while, but that is sth I really can't do, because silence is like a stone in my mouth. I can't sit without talking, I hate silence. And as it says in one of the best songs "silence like a cancer grows". https://www.youtube.com/watch?v=4zLfCnGVeL4. Even the song is called "the sound of silence". Even silence doesn't like to be silent. It wants to sound. It wants to be heard. Being alone I also like to listen to the sound of silence (not the song). You won't believe but I also like silence but only when I'm alone for a while. So, not to bore the people around me, not to stay alone, I started to blog just to share my thoughts in this way. They'll read when they want, and my voice (which I hate, because it seems to be a voice of a 6 years old kid) won't make them to shut the door and leave. This a great chance to share your thoughts without disturbing anyone.

Then why in English? I wrote some blogs in Armenian but I'm just a little bit dissapointed. Here in Armenia blogs aren't common. People will write tons of statuses on Facebook instead of having blogs. They won't open the link of your blog you have shared, but if you write the same thing as a status, they'll hit like, they'll leave comments. Lazy people. :D So, having many foreign friends, who really like reading, who are interested in my thoughts, (they haven't managed to get bored at my voice or me-talking-all-the-time) I decided to go on having blog in English this time. I'm not sure that I'll write only in English but sometimes I'll try to have interesting facts and stories to share.

So this is jast the beggining as it's said in all the commercials or advertisements. I do hope that it'll have a very good continuation. Good luck me and you. All the comments are highly appreciated.

P.S. the writer I just quoted is Antoine De Saint-Exupery wikipedia.org/wiki/Antoine_de_Saint-Exupéry

Բրյուսովը, ok-ը ու հայը

#SyuneciBlog

Հեյ: Եթե ինձ ճանաչում ես, ներողություն եմ խնդրում ու ցավակցում եմ, որովհետև հաստատ ականջդ տարել եմ արդեն իմ անգլերեն մեջբերումներով՝ Ok, like, hi, bye... Ես հոգուս խորքում շատ լավ գիտեմ, որ մակաբույծի պես հարամ են անում մեր ողջ խոսակցությունը, բայց կներես, ինքս իմ դեմ անզոր եմ:

Եթե ինձ ճանաչում ես ու հասցրել եմ քեզ նյարդայնացնել էդ բառերով, նաև կիամանաս, որ սովորում եմ Երևանի Վ. Բրյուսովի անվան լեզվահասարակագիտական համալսարանում, ու առաջին լեզուս համարվում է անգլերենը: Ես էլ, անկեղծ ասած, ուզում եմ լավ մասնագետ դառնալ: Մի պահ հաճելին ու օգտակարը համատեղեմ ու անգլերեն սովորողներին որպես խորհուրդ ասեմ, որ դրա համար ֆիլմերը նայում եմ անգլերենով, գրքերը կարդում եմ անգլերենով, մտքիս մեջ թարգմանում եմ այն, ինչ լսում եմ շրջապատում, և ի ուրախություն ինձ և ի հիասթափություն ձեզ, պետք է խոստովանեմ, որ վերջերս սկսել եմ անգլերեն մտածել որոշ չափով: Հիմա այստեղ հարց՝ ես, լինելով շատախոս, լինելով մաքսիմալ անկեղծ մարդ, որ խոսելուց հետո է մտածում՝ ինչ ասաց (չէ, չափազանցնում եմ, էդքան էլ անկեղծ չեմ, բայց մի խոսքով) ինչքան պետք է մտածեմ ու լարվեմ, որ չօգտագործեմ էդ բառերը:

Հիմա նայենք հարցի մյուս կողմին: Իմ ok, hi, bye օգտագործելով որոշվու՞մ է իմ հայրենասեր չլինելն ու հայերեն չիմանալը: Դե իհարկե՝ ոչ հարգելիս: Երբ դու բարևելիս ասում ես՝ պրիվետ, իսկ ես hi, այ այստեղ է որոշվում իմ հայրենասեր չլինելն ու հայերեն չիմանալը, որ քեզ չեմ հիշեցնում պրիվետ բառի ծագումն ու մեղադրում քեզ հայրենասեր չլինելու, հայերեն չիմանալու մեջ: 

Իսկ գիտե՞ս ինչու քեզ չեմ մեղադրում. ինձ համար հայրենասեր լինելն ու հայերեն իմանալը բոլորովին այլ ոլորտներում են արտահայտվում, բոլորովին այլ պատկերացումներ ունեմ ու ընդանրապես անիմաստ եմ համարում խոսել հայրենասիրությունից: Ես չեմ սիրում քննարկել այդ թեման, ինչպես չեմ քննարկում հավատն ու սերը:

Գիտեմ՝ չհամոզեցի: Բայց արի պայմանավորվենք. ես շարունակեմ ok-ներով խոսել, դու էլ ամեն անգամ ինձ տեսնելիս ասա՝ պրիվետ: Թող հայրենիքին դավաճանելը այսքանով վերջանա: Բոլորի մոտ: OK?

Չմեծանալու ու իմ մասին

#SyuneciBlog

 Բարև: Արդեն 10 ամիս է՝ քսան տարեկան եմ: Հիմա հնարավոր չէ հաշվել՝ քանի անգամ է հարկ եղել ծանոթանալիս ասել՝ հա, հա, 20, չէ, 15 չէ, 20: Արդեն ինձ չեն զարմացնում մարդկանց ռեակցիաները, երբ լսում են տարիքս: Ու իմ խորին համոզմամբ այստեղ պատճառը միայն արտաքինս չէ: Դե հա, ես էլ հայելու մեջ նայելիս չեմ համոզվում, որ արդեն քսան տարի է, ինչ քայլում եմ  երկրագնդի վրա. առանց շպար, առանց արհեստական թարթիչներ ու ունքեր...Բայց պետք է մի բան խոսոտվանել՝ ներքինս շատ ավելի փոքրիկ է, քան ծանոթ-անծանոթները մտածում են: Ներսումս մի 10-12 տարեկան էակ կա նստած, որ չի էլ ուզում քսան տարեկան դառնալ: Իմ երազած քսան տարեկանը պետք է արդեն կարողանար ինքնուրույն ապրել ու ինքնուրույն հասնել իր դրած նպատակներին: Մտածում եմ՝ միգուցե էդ ներսիս 12 տարեկանը խանգարի ինձ երազանքներս ու նպատակներս իրականություն դարձնել, բայց հենց մտածելիս էլ ներողություն եմ խնդրում իրենից, որովհետև ինքը միայն խթանող ուժ է: 

 Մեծանալը, չեմ ասի, որ վախեցնում է, բայց որ վանում է, դա հաստատ: Ես չեմ ուզում արթնանալ ու մտածել, որ քսան տարեկան եմ: Ես չեմ վախենում քսան տարեկանի պարտականություններից ու պարտավորություններից, չեմ փախչում դրանցից, բայց դրա հետ մեկտեղ ես իսկապես նախընտրում եմ մնալ 12 տարեկան: Ես չեմ ամաչում գունավոր թղթերից ու փուչիկներից ուրախանալ, ես չեմ ամաչում անձրևի տակ վազելուց, չեմ ամաչում գոռալ, երբ գոռալ եմ ուզում ու ոչ էլ ամաչում եմ քթիս տակ ավտոբուսում երգել, երբ ականջակալներիս երգը հրամայում է միանալ իրեն: 

 Ու ինչքան էլ համոզեք, բացատրեք ու ասեք, երբեք չեմ հասկանա նրան, որ ուզում է ու ձգտում է տարիքից մեծ երևալ, տարիքից  մեծ արարքներ անել: Գիտե՞ք անցյալը, 12 տարեկանը էլ հետ չեք բերի, իսկ 20 մեկ է մի օր դառնալու եք, ու ամեն ինչի ժամանակը մի օր գալու է: 

 Ինձ ուրախացնում է այն, որ դեռ հանդիպում են նյութեր, որտեղ նշված է՝ 21+: Դրանք շրջանցելիս մի պահ ինձ էլի ու էլի 12 եմ զգում: 

 Ես անպայման կդառնամ 20 տարեկան, հաստատ, երբ թղթերում անվանս դիմաց գրված լինի 35: 

Իսկ որպես հավելում առաջարկում եմ այս երգը, որ լրիվ ներսիցս է https://www.youtube.com/watch?v=zX52soa2eK0 (Simple Plan-Grow up) 

Գիշերվա ձայների ու ռաբիսի մասին

#SyuneciBlog
Բարի լույս: Բրիտանացի գիտնականները պարզել են, ))) որ մարդը օրվա մեջ առնվազն 10 րոպե պետք է լռության մեջ նստի ու ոչինչ չանի, ոչ մի ձայն չլսի: Ես իմ օրակարգում մի քիչ փոխել եմ այդ ոսկե օրենքն ու գիշերվա ձայնն եմ լսում: Լսել ե՞ք գիշերվա ձայնը երբևէ:  էն որ ծղրիդները սկսում են երգել է, ու թույլ քամին սկսում խաղալ ծառերի տերևների հետ, կամ անձրևի կաթիլները հատ-հատ ընկնում են խոտերին, սկսում նվագել...էդ գիշերվա ձայննա: Ու էդ ամեն ինչին միանումա ներքին ձայնդ, սկսումա դժվար ու խառը հարցեր տալ, մինչև մեկին պատասխանում ես, մյուսնա թափում գլխիդ: Էդքանը իմ լռության տասը րոպեներն են, որ մենակ իմն են, ու ոչ մեկի հետ չեմ կիսի:

Հիմա պատմեմ երեկվա 10 րոպեներիս մասին: էլի նստած էի մթության մեջ, էլի ներքին ձայնիս հարցերին էի պատասխանում, ու հեռվից ինձ հասան ինչ-որ անիմաստ երաժշտության ելևէջներ: Մի պահ հույս ունեի, որ չեն մոտենա, որ էդ անփոխարինելի անդորրս չի խանգարվի: Բայց հույսս մեռավ, չհասցրեց վերջին բառերն էլ ասել:
Մի պահ վախեցա, որ հեսա մեր տուն կմտնի էդ երգը, բայց բարեբախտաբար դարեր թվացող այդ մի քանի վայրկյանը ավարտվեց: Ուշքի գալու համար արագ միացրի Դինջերի Մոռանալ-ը: https://www.youtube.com/watch?v=tqig3d8IicM Ու լսելու ընթացքում ես ու ներքին ձայնս սկսեցինք վիճել:
Ես: Իբր ինչ, ի՞նչ հաճույք են ստանում էս անիմաստ ու ոչինչ չտվող երգերը լսելով:
Ն.Ձ.: Դու քո երգերից ի՞նչ հաճույք ես ստանում, նույնն էլ իրենք՝ իրենց երգերից:
Ես: Հա, բայց իմ երգերը հանգստացնում են չէ, կտրում են աշխարհից, բայց ես ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում, որ էդ կլկլոցը իրեն աշխարհից կկտրի:
Ն.Ձ.: Ամեն մարդ իր ճաշակն ունի, հո բոլորը չեն կարող Դինջեր լսել:

Ես: Ինքդ էլ գիտես, որ ինձ պետք չի, որ բոլորը Դինջեր կամ Ռամշտեյն լսեն, էդ դեպքում ես էլ չեմ լսի, (չեմ սիրում, որ իմ սիրած երգերը բոլորը լսում են) բայց մենակ ոչ էդ մուղամները էլի, ինչքան կարելիա ասել՝ մեր մշակույթին ու պատմությանը սազական չեն: Հիմա էլի կասես նորից սկսեց, բայց եթե խոսում ենք, պետք է մինչև վերջ ասեմ: Մի քանի օր առաջ բանակի քեֆ էր, եղբորս էինք բանակ ճանապարհում: Սրտիցս արյուն էր կաթում, որ ոչ մեկը Յարխուշտա չպարեց, ոչ մի ռազմապ
ար: Մեր ջահելները, որոնցից մեկն էլ, համոզված եմ, վերոնշյալ մեքենայի ղեկին էր, ինչքան անիմաստ ու անտաղանդ երգ ու երգիչ գիտեին հիշեցրին մեզ ու մեղմ ասած ստիպեցին պարել էդ երգերի տակ: (Հո չեն նեղվի, որ կարդան)
Ն.Ձ.: Երգդ ավարտվեց:
Ես: Ոչինչ, Հախվերդյաննա սկսում: https://www.youtube.com/watch?v=qeRzlMLb-lg (Ռուբեն Հախվերդյան-Լուսինն ու շունը)

Մի քանի րոպեով առանձնանալու ու անանձնանալու մասին

  Հեյ: Վիճակագրություն ու թվեր երևի չկան, բայց դժվար թե այսօր գտնես մի մարդ, որ հոգնած չէ, միայնություն չի ուզում գոնե մի վայրկյանով: Բացի դրանից, ի ուրախություն ինձ, արդեն գնալով շատանում են ականջակալներով մարդիկ: Հիմա կմտածեք երկու անիմաստ նախադասություն իրար հետևից ուղղակի գրել եմ: Ես կփորձեմ կապել դրանք մի բառով՝ երաժշտություն: Ինձ համար լավագույն ձևը աշխարհից ու մարդկությունից կտրվելու, հատկապես երբ վերջիններիս խեղված ձևերին եմ հանդիպում, երաժշտությունն է՝ արդեն վեց տարուց ավել է՝ ռոքը: Եթե հետաքրքիր է, կասեմ, որ բացի ռոքից էլի ժանրերի երգեր կան ամենօրյա երգացանկումս, բայց գտնելու համար շատ փորփրել է պետք: Վերադառնանք մեր թեմային՝ ես կտրվում եմ աշխարհից երաժշտության հետ: Ու այստեղ ամենևին էլ կարևոր չէ՝ ականջակալներ կան, թե կողքի սենյակից է հնչում սիրածս երգը, թե ուղղակի հեռախոսը գրպանումս է՝ երգերը միացրած: 

  Երևի հիմա ասեմ, թե ինչու որոշեցի այս մասին գրել: Լարված օր չէր, կստեմ, եթե ասեմ՝ շատ զբաղված եմ եղել, ավելին՝ հասցրել եմ նույնիսկ ֆիլմ դիտել՝ Me before you (խորհուրդ եմ տալիս չնայեք, որ շատ չհուզվեք), բայց այնուամենայնիվ գլուխս ցավում էր ու ես հանգիստ էի փնտրում: Դեղեր չեմ սիրում, սուրճից արդեն քանի շաբաթ է հրաժարվել եմ, ու միակ օգնությունս երգերն էին: Քիչ անց հասկացա, որ ոչ միայն երգերը, այլև երգելը: Նստեցի համակարգչի առաջ ու մտա Youtube: Մատներս արդեն սովորել են, որ առաջին երգը, որ պետք է լսվեր՝ Beth Hart-ից էր լինելու: https://www.youtube.com/watch?v=msDyYn81HxY Դրան հաջորդեցին learning to live-ը, bang bang boom boom-ը: Եթե զգացիք՝ երգերի տրամադրությունը գնալով բարձրանում է: Հետո արդեն մետալ լսելու ժամանակն էր ու միացավ https://www.youtube.com/watch?v=NTU6NLovI_Q (Metallica-The Unnamed feeling): Էս բոլորը երգելուց հետո թեթևանալ էր պետք ու անջատվել մի պահ: Դե իհարկե՝ Համասյան՝ Կարս: https://www.youtube.com/watch?v=ILYcBaNVk4M 

  Գիտե՞ք՝ ինչ եղավ: Գլուխս էլ չի ցավում: Գլխացավ չունեմ, որովհետև էդ ամբողջ ընթացքում մտածել եմ միայն երգերի բառերի մասին, լսել եմ, բեռնել եմ իմ մեջ, երգել եմ ու զգացել: Իսկ գլխացավն անցնում է այն ժամանակ, երբ էլ իր մասին չես մտածում:

Հիմա օրը էլ ավելի մեծ ուժով ու տրամադրությամբ շարունակելու էներգիա կա, մանավանդ, երբ չեմ դադարելու էլի լսել ու երգել քթի տակ: 

   

Մնաք բարյավ:

  Հ.Գ. մեկ-մեկ կարելի է հարևաններին խանգարել ու շատ բարձր լսել երգերը, բայց ուշադիր ականջները չվնասեք, դեռ շաաատ լավ երգեր կան, որ լսողներ են ուզում: 

Կաղապարով

Գնալուց առաջ մնա ու կողքիս նստիր,

Չես ուզում խոսել, 

Հասկանում եմ քեզ

Չես ուզում խոսել, կարող ես լռել, 

Եթե ուզում ես, կոպերդ փակիր...
Միայն թե մնա գնալուց առաջ....
Կարող ես հենել գլուխդ ուսիս,
Հին օրերի պես մատներդ խառնել խոնավ մազերիս,
Խաղալ նրանց հետ...
Շնորհակալ եմ, որ դեռ մնում ես..
Գնալուց առաջ մնա...մենակ եմ...
Արի իրար հետ կանգնեցնեք մի պահ սլաքները մենք,
Թող որ մնալդ երկարի քիչ էլ,
Թեկուզ իրար աչքերի մեջ էլ երբեք չնայենք,
Միշտ կհիշեմ` գնալուց առաջ ինձ ես մնացել...
Հետո` այս օրը լիալուսին է,
Հոգուս պես լիքն է երկինքը վերում,
Հիմա որ գնաս` կկիսալուսնեմ,
Լիալուսին է, ինձ մոտ ես մնում..

Պատահական համընկնումներ

-Ցուրտ է,-ասացի:

Չպատասխանեցիր, ձևացրիր, թե չես լսում:

-Մրսում եմ,-ավելի բարձր ասացի` ձևացնելով, թե առաջին անգամ եմ ասում:

-Ի՞նչ: 

Հասկացա` մտքերիդ մեջ էիր:

-Ոչինչ,-նեղացա,-մրսում եմ: Երևի տուն գնամ:

-Ինչու:

-Բարի գիշեր:

-Մի գնա: Մնա: 

-Բայց չես խոսում ու ոչ էլ լսում ես` ես ինչ եմ խոսում: Մնամ` որ ինչ:

-Մնա, որ լռենք: Մենակ լռել չեմ ուզում: Հասկանում ես: Մենակ լռում են թափառաշրջիկները: Մենակ լռում են լքվածները: Իսկ ես ոչ թափառաշրջիկ եմ,ոչ էլ լքված: 

-Ի՞նչ ես

-Սիրահարված: Լռիր: Սիրում եմ լռությանդ ձայնը: Լռիր, լսում ես մեղեդին?

Ես այնքան ռոմանտիկ չէի, որ ինչ-որ մեղեդի լսեի, ստել էլ չէի ուզում: Խաբելով ասած բարի խոսքն ում է պետք: Գիտեի էլ, որ կհասկանաս, եթե խաբեմ: Ախր ինձ մինչև ուղն ու ծուծս գիտեիր:

-Չեմ լսում: Ինչ մեղեդի, ցնդում ե՞ս:

-Այդպես էլ գիտեի, ապրես, որ չստեցիր: Քայլենք:

Չսպասեցիր էլ` տեսնես` համաձայն եմ, թե` ոչ: Քայլերդ առաջ գցեցիր: Մի կերպ ուշքի եկա, հասա քեզ ու բռնեցի ձեռքդ:

-Ապրես, որ եկար: 

-Ու՞ր ենք գնում 

-Չգիտեմ: Քայլենք:

Այդպես լռեցինք, լռեցինք այնպես, կարծես թեմաներ չկային խոսելու: Հարցեր չկային տալու: Խոսքեր չկային ասելու: Բայց հոգումս այնպիսի քաոս էր, որ կխոսեի, կասեի, կփիլիսոփայեի: Գիտեի` որ չէիր սիրում: Ու ինչքան էլ խոսեի, ասեի ու փիլիսոփայեի, դու ավելի ճիշտն էիր ասելու, ավելի հակիրճ ու տեղին էիր խոսելու: 

-Հասանք,-ասացի:

-Իսկ մենք ուր էինք գնում:

-Մեր սիրած տեղն ենք եկել: Միթե այստեղ չէինք գալիս: 

-Մենք ոչ մի տեղ էլ չէինք գնում: Ոտքերս այստեղ եկան: Քո ոտքերն էլ հետևեցին նրանց: Ապրես, որ եկար:

-Ինչու՞ ես անընդհատ ասում` ապրես: 

-Որ ապրես: Որ լինես: Որ հետս գաս: Որ հետս լռես: Ու երևի մի օր էլ հետս կլսես այն մեղեդին:

-Երևի կլսեմ, ես ուզում եմ լսել: Կոկորդս խեղդում է, խոսիր մի քիչ:

-Բառերը չեն խեղդում: Գլուխդ ուսիս դիր, որ չտեսնեմ արցունքներդ: 

Դու մարդ կոչվելու իրավունք չունեիր, դու սովորական չէիր...

Ես լաց եղա, դու լռեցիր: Անսիրտ էիր, քարսիրտ: Հետո էլ ասում էիր` սիրահարված: Կոկորդս էլ չէր խեղդում, բայց խոսել ուզում էի: 

-Ինչու՞ չես խոսում: Չունենք թեմաներ: Չկան հարցեր, որ ուզում ես ինձ տալ: Անիի ընկերը իրենց հանդիպումներին կիթառով է գնում, միասին երգում են... 

Հասկացա` պետք չէր ասել: Թեմա էի փնտրում, որ ասեի ու մոռացնեի նախորդ ասածս:

-Հիշում ես մեր առաջին հանդիպումը: 

-Դա մեր առաջին հանդիպումը չէր: Դա քո առաջին հանդիպումն էր ինձ հետ:

-Ինչպես?

Չպատասխանեցիր: Հասկացա` վիրավորել եմ քեզ: Էլի մտքերով էիր: 

...

Քեզ մինչև վերջ չընկալեցի ու չհասկացա: Քեզ չճանաչեցի, բայց սիրում էի: 

Ու գիտես ինչ եղավ...Դու մեր հաջորդ հանդիպմանը կիթառով եկար... Ես լավ էի հիշում, որ դու կիթառ չունեիր...

Ավտոբուսում

Պատուհանի գոլորշուն ժպիտ էր նկարում: Իմ նայելու ու արտահայտիչ ժպտալու ընթացքում ժպիտը դարձավ ուրախ մարդուկ: Նկատեց ժպիտս, ու ես շրջվեցի: Ամբողջ ճանապարհին չհամարձակվեցի այդ կողմը նայել: Բայց զգում էր ինձ ուղղված անընդհատ հայացքները: Տխուր իջավ: Ինձ ուրախացրեց ու ինքը տխուր իջավ: Իջավ ու նայեց իմ ապակուն: Ես ապակու գոլորշուն ժպիտ նկարեցի:

Նյութականանաս

Ու ես վախենում եմ, որ դու կնյութականանաս: Քեզ գտել եմ օդից, օդով ու օդի մեջ՝ աներևույթ, անէ: Ու ես սարսափում եմ հենց միայն այն մտքից, որ կդառնաս սեղան, գրատախտակ կամ... հաշվիչ մեքենա: Ու քեզ կներկեն, կմաքրեն, կկախեն կամ կփակեն դարակում: Փոշու հատիկներ կնստեն վրադ: Քամին կգա քեզ տանելու, բայց դու շատ ծանր կլինես, ու քամին կտխրի: Միայն վրայիդ փոշու հատիկները կքշի: 

Հիմա ես հպարտ եմ, որ դու ես իմ իմը: Քեզ տեսնող չկա: Քեզ դիպչող չկա: Քեզ ոչ ներկում են, ոչ դարակում փակում, ոչ էլ քայլում են վրայովդ: Դու գաղտնի գոյություն ես, դու անսկիզբ ես, դու ծննդավայր ու ազգանուն չունես:Դու ոչինչ չունես, միայն ունես ինձ, իսկ ես ունեմ քեզ: Դու անկառավարելի խենթ ես, դու ոչ ծավալ ունես, ոչ քաշ, ոչ էլ ծննդյան թիվ: Դու կապույտ ես՝ բաց, թույլ, սպիտակին հասնող կապույտ: Ու ես վախենում եմ, որ քեզ կներկեն մի օր, կդառնաս շագանակագույն սեղան: Չնյութականանաս: Թող երազեմ գոնե մի անգամ հպումդ զգալ: Թող քեզ գրկելու մասին լեգենդներ հորինեմ: Բայց դու չնյութականանաս: Մնա առեղծված, մնա անգո, մնա իմը: 

Մի քանի վայրկյան

Աթոռը ճոճվում էր, ու ես նախանձում էի, որովհետև ինքն անելու բան չուներ: Իրա միակ գործը ճոճվելն էր ու ինքը պատասխանատու անում էր իր գործը: Ես պարապ էի: Պատուհանը բաց էր: Քամին ուզած ժամանակ մտնում էր սենյակ, նստում աթոռին, ուզած ժամանակ լավ հենվում, ճռճռացնում ճոճվող աթոռը, վարագույրը հրելով դուրս էր գալիս, քաշում-տանում վարագույրը, էլի ներս բերում: Ես պարապ էի: Կատուն մի անկյունում կուչ էր եկել ու էնքան տխուր էր ինձ նայում: Ես պարապ էի ու դա ազդում էր նյարդերիս: Ընդհանրապես նյարդերս վաղուց ամեն ինչից խանգարվում էին: Ու քամին, որ ուզած ժամանակ գալիս նստում էր ճոճվող աթոռին, ազդում էր նյարդերիս: Ես փակեցի պատուհանը: Քամին եկավ, խփեց պատուհանին ու նեղացած գնաց: Իմ նյարդերի պատճառով պատուհանի ապակին ծեծվեց, քամին նեղացավ, վարագույրը մնաց պարապ:

Նկարը թեք էր կախված: Երևի քամին էր թեքվել: Ընդհանրապես նկարը ազդում էր նյարդերիս: Ազատ սլացող ձիեր էին՝ ոչ կարմիր, ոչ շագանակագույն, մի քանի շատ բարձր ծառեր հեռվում: Ձիերի գույ

նը ազդում էր վրաս: Ուղղեցի նկարը: Բայց ձիերի գույնը չփոխվեց: Ձիերի գույնը ինձ դուր չէր գալիս: Երկու ձեռքերովս ամուր բռնեցի նկարը, դանդաղ բարձրացրի վերև ու նկարը արդեն պատին չէր կախված: Սեղանի սփռոցը թեք էր: Վրան էլ սուրճի հետքեր ու ծխախոտի մոխիր կար: Նկարը դնելու տեղ չկար: Ամբողջ ուժով հարվածեցի գետնին: Ապակին կոտրվեց ու նկարը մի կողմ թռավ: Սուրճի հետքով ու ծխախոտի մոխիրով սփռոցը քաշեցի ողջ թափովս: Տատիկիս ժամանակների ծաղկամանը չդիմացավ սփռոցի երերումներին: Մի կողմի վրա ընկավ ու մի հազար կտոր եղավ: Սեղանը հին էր ու փայտը չէր փայլում: 

Սեղանը ինձ դուր չէր գալիս: Ոտքս հենեցի սեղանին ու «գրո՜ղը տանի», այնպես շպրտեցի հեռու, որ ոտքերը առանձնացան: Աղմուկը դադարեց: Դանդաղ քայլերով մոտենում էի ոչ կարմիր ոչ շագանակագույն ձիերի նկարին: Հատակը ճռռում էր ոտքերիս տակ: Ձիերի գույնը դուրս չէր գալիս: Կռացա, վերցրի նկարը ու նետեցի ակվարիումի մեջ: Ակվարիումը դատարկ էր: Այդ դատարկությունը ազդում էր վրաս: Վերցրի ակվարիումը, բացեցի այն ու տատիկիս ժամանակների գորգը թրջվեց...Դատարկ ապակին ինձ դուր չէր գալիս: Մոտեցա պատուհանին ու բացեցի փեղկերը: Դատարկ ակվարիումը նետեցի դուրս: Քամին ուզում էր ներս գալ, բայց չթողեցի: Աթոռը ճոճվում էր: Աթոռը պարտաճանաչ էր: Հրեցի այն մի անկյուն, նորից բացեցի պատուհանը, բարձրացա պատուհանագոգին, բաց արեցի թևերս ու գրկեցի սենյակ մտնող քամուն: Քամին էլ ինձ գրկեց: Թռա...

Թղթե քաղաքը

Ու փլվումա քաղաքը, փլվումա, որովհետև թղթից էր, ու անընդհատ անձրևներ են: Մեր սիրած անձրևը քաղաքը չի սիրում: Քաղաքը հովա սիրում: Քաղաքը արևա սիրում, բայց ոչ՝ շոգ: Քաղաքը հովա սիրում, ոչ թե՝ ցուրտ: Քաղաքը իմ ու քո նման չի սիրում ցուրտը,  ցրտին չայ խմելը, բաժակը գրկելը, կարդալը կամ իմ ու քո սիրած երգերը լսելը: Քաղաքը ռոմանտիկ չի: Մենք էլ ռոմանտիկ չենք, բայց մենք սիրում ենք երազել: Ու մեր երազանքների աշխարհում հենց էս եղանակնա: Արև չկա. մշուշ ու մառախուղ ենք սիրում, արևը վախեցնումա մեզ:  Մենք փախնում ենք, մենք հելիումից էդ աստղը չենք սիրում: Մերը անձրևնա, թացը, մութը, ցուրտը: Անձրևի երգերին խառնված իմ ու քո սիրած երգերը: Ու հիմա վերջապես մեր սիրած եղանակնա: Անընդհատ անձրևներ են: Քաղաքը չի սիրում: Քաղաքը փլվումա: Քաղաքը թղթից էր:

Չուզենալու կարողանալը

.........այսօր ինձ բռնացրի առանց պատճառի ժպտալիս: Քրքրեցի մտքերս, որ գոնե մի պատճառ գտնեմ, որ հիմար լինելս բացառեմ, բայց (դժբախտաբար) չգտա: Ուրեմն ցնդում եմ: Առանց պատճառի ոչինչ չի լինում: Ամեն «ինչու»  իր «որովհետև»-ն ունի: Ուրեմն պետք է պատճառ գտնեմ, քանի որ չեմ ուզում հիմարի տպավորություն թողնել ինքս ինձ մոտ: 

Հիմա արդարացումներ եմ փնտրում ու ինքս ինձ հույս տալիս, թե ամեն ինչ դեռ կորած չէ, դեռ կարող եմ մի պատճառ գտնել այդ լայն ու լիաթոք ժպիտիս համար, որ ոչ միայն շրթունքներիս ու դեմքիս վրա էր արտահայտված, այլև աչքերումս: Չէ, սա արդեն չեղավ: Մի քանի անգամ ինքս ինձ հարցրի.

-Ուրախ ե՞ս

Առանց ամաչելու պատասխանում է` այո: Ասում եմ.

-Պատճառ կա՞

Սա էլ թե` թող մտածեմ: Մի րոպե, երկուս... Պատճառ չի գտնում ու շարունակում է անամոթաբար ժպտալ:

Հավաքիր քեզ, խայտառակ ե՞ս անում: Փակիր բերանդ, հազար ու մի խնդիրներ կան, հիմա ինչ` տեսնեն ժպտում ես, թողնեն, գնա՞ն: Բայց ինչ օգուտ... Ինքն էլի իր ուրախ դեմքով առաջ է գնում: 

-Հետ արի, կանգնիր այստեղ, նայիր աչքերիս ու ասա` ինչու ես ժպտում: 

Մի պահ լրջացավ (Փա~ռք Աստծո), նայեց ինձ` ուղիղ աչքերիս մեջ ու ասաց բարձր ձայնով (Իբր` որ մտածեր, չէի հասկանալու):

-Հա, ուրախ եմ, շատ ուրախ եմ, ավելին` երջանիկ եմ: Ոնց երջանիկ չլինես, որ ամեն առավոտ աչքերդ բացում ու լույսն ես տեսնում: Սուրճի բարձրացող գոլորշու միջով նայում ես քնաթաթախ արևին, ու մի կում սուրճով ջերմացնում ես քեզ էլ, արևին էլ: Մտնում ես երթուղային ու տեսնում վարորդի ուրախ դեմքը՝ ուղևորները շատ են, ու թքա՜ծ, թե հարմար չէ մի ոտքի վրա առաջին ժամի դասը կրկնելով հասնել Երիտասարդական: Ամեն առավոտ տեսնում ես էն նույն պարոնին, որ սիրում է շատ ակնհայտ ծամոն ծամել ու ամեն առավոտ մի  նոր «Orbit»-ի տուփ է բացում, սիրով զիջում է տեղը կանանց ու սիրով էլ զրույցի բռնվում հետները:  Հիմա հասկացա՞ր,  Ինչ է` դու ուրախ չե՞ս:

-Հըմ, ես էլ եմ ուրախ: Ինձ էլ ժպտալ սովորեցրու: