Անկումի երգը
Ալիս Օսվալդ
Թափվող անձրևի
պատմությունն է սա,
Որ տերև կդառնա
ու նորեն կգա
Ամռան անձրևի
պատմությունը թաքուն,
Որ լույսն
է գողանում, ծաղկին ընծայում:
Ամեն ծաղիկ
էլ ընծայի նշույլ,
Որ հողից ծնվում,
հոսում է կանաչ՝
պահին ընդառաջ:
Կաթիլի երազը
և հեքիաթը այս,
Գլխիկին թեքված, փոքրիկ է անչափ՝
լոկ մի մազաչափ:
Ուր էր թե
ես էլ այնպես անցնեի՝
Ջրի նման ջինջ,
ջրի պես վտիտ
փարվեի խոտին:
Գտնելու լույսը
հանգած մի կետից՝
Անձրև դարձնելով,
կաթիլ դարձնելով
մի սերմնահատիկ:
Հետո ով գիտի՝ միգուցե ես էլ ջրի պես գտնեմ,
Հույսիս նժարը
համբերությանս լույսին
հավսարեմ:
Ջուրն այդ
անմշակ, ջուրն այդ հողեղեն,
Հոսում է,
լցվում, ծորում է ջուրը
դեպի այն գուռը:
Չընդդիմանալով
երկրի օրենքին՝ թրջում է լեզուս,
Ու պաղը նրա
երգեր է հյուսում՝
շարքերով խոսուն:
Որ պատմությունն
է թափվող անձրևի.
Լույսին է
ձգվում, լույսին՝ մի կողմից
ու թափվում
նորից:
