վախեցա

#SyuneciBlog

Չէի ճանաչում նրան ես: Միայն գիտեի՝ որ գրադարան է սիրում հաճախել: Ամեն օր կտեսնեիր գրքերի մի կապոց թևի տակ դրած: Ու հմայվածի ժպիտը դեմքին: Ասում եմ հմայվածի, որվհետև չեմ ճանաչում նրան: Միգուցե նա ժպտում էր այն ժամանակ, երբ տխուր էր կամ կոտրված, կամ չէր ցանկանա հոգու գաղտնիքները քեզ բացել:

Գրքերը ընկան ձեռքից մի օր: Դե հա, մեղավոր եմ, ես աննկատ հայտնվեցի նրա ճանապարհին ու անակնկալի եկավ: Այսինքն՝ գցեցի ձեռքից գրքերը: Կորավ հմայվածի ժպիտը: Սկսեց շտապով հավաքել գրքերը: Ցանկացա օգնել, բայց հիշեցի բոլոր մելոդրամաներում հայտնի պահերն ու վախեցա: Մենք նույն գիրքը կվերցնեինք, կհպվեինք իրար, կնայեինք իրար աչքերի մեջ, դանդաղ ոտքի կկանգնեինք ու կհեռանայինք…Ֆիլմերում ու գրքերում ուրիշ հերոսներ չկան կամ քիչ են, գրողներն ու սցենարիստները մի ուրիշ տեղ էլ ունեն պահած հերոսների հանդիպման համար, բայց մեզ համար դժվար թե լիներ: Ես վախեցա այդ հպումով գտնել ու կորցնել իրեն: Գրքերը հավաքեց ու գնաց: Դուրս գալիս մի թեթև շշնջացի՝ կներեք: 

Խաղալիք

#SyuneciBlog
-Էս քամին ի՞նչ է ուզում մեզանից, քանի՞ կապով գլխարկս կապեմ, որ մինչև տեղ հասնելս չթռցնի տանի...
-Խոսում ե՞ս, չեմ լսում...քամին...
Տուն հասան: Ցուրտ ձմեռ չէր: Քամոտ ձմեռ էր: Էնքան քամոտ, որ ծուխը ծխնելույզներից չէր հասցնի դուրս գար, ու քամին կգրկեր, կցրեր օդով մեկ՝ կեղտոտելով կամ մաքրելով օդը:
-Էդ օդը կեղտոտելու տեղ չի էլ մնացել: Հերիք է քամու վրա մեր մեղքը բարդենք:
-Այ մարդ, կոշիկներդ հանիր, ոտքերդ կրակի մոտ պահիր, թրջվել ես: Ես ամեն օր նոր գուլպա որտեղից գտնեմ քեզ...
-Նոր գուլպա չեմ էլ ուզում, ռադիոն միացրու տեսնենք էսօր ինչ է խշշում...
-Չգիտե՞ս. կռիվ, երկրաշարժ, գողություն, դավաճանություն, մեկն էլ մի բարի գործ է անում, դե ցույց տալու համար, ծաղկեցնում են, գովաբանում, գլխներին դնում...
-Այ կնիկ, չգիտե՞ս, փշի դաշտում խոտը ծաղիկ է երևում:
-մոլախոտն էլ....
-Գնամ է, գնամ: Ժամանակ չկա: Էս մի քանի օրն է, միքիչ շատ փայտ բերեմ, որ փող լինի, երեխու բարձի տակ դնելու խաղալիք ունենանք:
-Ի՞նչ օգուտ: Էդքան ծախածից ո՞վ է փողը բերել դրել բռիդ մեջ, ասել գնա երեխուդ բարձի տակի նվեր առ:
-Ունեն ու չեն տալի՞ս: Կտան էլի: Չտան էլ, Աստված իրանց հետ, տեսնում ես՝ ծուխը ոնց է երկինքը պատել: Ես որ փայտը չտանեմ, էդ ծխնելույզներն անտեր կմնան: Էդ երկինքը մենակ կմնա: Օդն էլ կսառի...
-Փիլիսոփայե՜ց...Ծխնելույզները անտենաների հետ էլ լավ ընկերություն են անում, սպասիր թող գուլպաներդ չորանան: Մի բաժակ թեյ խմիր, նոր գնա: Չհիվանդանաս տարվա բերան...

***
-Կնիկ, սրթսրթում եմ: Տեղերս բաց...
-Չես լսում էլի, չես լսում... փողերդ էլի չտվեցին, էդքան փայտը բերեցիր՝ որ ինչ՞:
-Ինչը...ինչը ինչ: Չես տեսում ոնց են ծխնելույզները ուրախ բլբլում....չես տեսնու՞մ՝ ինչ տաք են տները...ափսոս էն կտրածս ծառի պես ես էլ ընկա: Չդիմացավ էլի: Չդիմացավ: Բեր, բեր մի չայ խմեմ: Սուրենը խոսք է տվել էսօր փողը բերի: Պետք է գնամ երեխու խաղալիքը առնեմ...

***
-Հը՞ն, չտվե՞ց:
-Ի՜նչ էլ երազել ես երազում, այ մարդ: Չունենք, որ ունենայինք չէինք տա՞... կնիկը աչքերն էնպես ոլորեց, կարծեցի պարտքով եմ փող ուզում, այ մարդ փայտը վերցրել եք, վառել, դե փողը տվեք, մենք էլ մեր գործերն անենք էլի: Իմ երեխեն ձերինից ինչով է պակաս...

***
-Տես է ինչ ձյուն է գալիս...այ քեզ նոր տարվա գիշեր...էսքան սիրուն մեկ էլ էն տարի էր, որ երեխու բարուրը գրկած տուն մտանք: Կամ էլ սիրտս էնքան լիքն էր, որ ձմեռն էլ էր սիրուն, ձյունն էլ տաք էր: Էսօր ցուրտ է:
-Մեկ էլ գնամ Սուրենենց...մեկ էլ տեսար եղավ: Կնոջ խոսք ու հայացքին բանի տեղ դնող չկա: Հենց Սուրենից էլ կուզեմ: Դու տեղիցդ մի վեր կաց: Հենց էս օրերին դու պետք է հիվանդանայիր...

***
-Ինչ էլ սիրուն նվեր ես բերել: Ապրի Սուրենը: Ասում էի չէ՝ կտա: Նվե՜ր: Դեղեր էլ ես առե՞լ: Այ էս ուրիշ բան: Բայց էդքանին ո՞նց հերիքեց: Մի-երկու կապ էին վերցրել: Մի խաղալիքի փող: Այ կնի՞կ... լացելս ո՞րն է: Նստիր կողքս: Ձեռքդ տուր...ձեռքդ...մատանիդ ու՞ր է․․․


Ծխնելույզները լիքն էին...ձմեռը տաք էր: Նոր տարվա գիշերում մի փոքրիկ խաղալիքը ձեռքին վազվզում էր տաք վառարանի կողքին:

-Պա՜պ...մա՜մ...ձյունը...