վերնագիր ասա էս ամեն ինչին

գիտես՝
ամենևին պետք չէ ջարդել սենյակիդ պատերը գլխով
պատառոտել հին նամակներն ու
խարույկի մեջ այրել լալով
կարիք չկա ոռնալ բարձի մեջ ամեն գիշեր
կամ նետվել պատուհանից
ոտաբոբիկ դուրս գալ 
ու քայլել քաղաքի մայթերով 
մրսել
պարզապես հաշտվիր 
որ ճշմարտության հակառակ երեսն էլ
ճշմարիտ է
պարզապես նկատիր 
որ ամեն ինչ հոսում է գետերի նման 
ու չի մնում ոչինչ երեկվա պես
պարզապես ընդունես երևի 
որ ամեն ինչ մի տեղ ունի գրված՝ վերջ։ 

ինձ մի հիշեցրու այն ինչը չեմ մոռացել

ճմրթված հիշողություններս
վերցնում եմ աղբամանից
դնում եմ սեղանին ու
ուղղում եմ ծալքերը

մեկ-մեկ կարդում եմ
ծալված տողերի տակից
լսում եմ կարոտի քայլը

հետո բառերը իջնում են սեղանից
ու սողում են դեպի դուռս

չգիտեմ
թե քեզ մոտ են գալիս
թե մենակ  ես
տար
ես դատարկ թղթերը նորից աղբամանը նետեմ

հոգիս խաղաղ է
հիշողություններս քեզ հետ են...