երեկվանից անձրևներ են.
զգացել ե՞ս թաց քաղաքի շունչը,
հաստատ զգացել ես.
թափառող ընկերս դու էիր,
իսկ մեր կողքին քայլողը
շուն չէր`
սև ստվեր, ձեռքին` ժամացույց,
սլաքներն ընկել էին,
ու չէր էլ աշխատում
շատ վաղուց:
ժամացույցը կար, միշտ թևին էր:
չեմ հիշում՝ տերն էր թափթփված,
թե` ժամացույցը հենց հին էր.
արդեն չեմ հիշում շատ բաներ`
ամեն օր ասված որբ բառեր ,
որ մնում էին ստեղներին,
մեռնում,
թաց ապակու հետևից վազող
թաց ասֆալտ...
երեկվանից անձրևներ են,
զգում ես քաղաքի շունչը երևի,
ասածս խոսքերը լացից հետո են,
մտքերիս իմաստին հեչ մի սևեռվիր :
ես աթոռների արանքից հանգեր եմ փնտրում,
ձեռքի հետ միֆեր եմ կոտրում,
թե բառերը որբ չեն լինի,
նամակով պետք է մեկին գրել,
գոնե բառերը որդեգրել,
հետո թղթերն եմ պատառոտում,
հավաքում ձեռքումս, դեն նետում
ու հիշում մոռացածը թաց`
ապակին
ասֆալտը
չորացած....
I hate you night
բաց աչքերով երազողները
մեկ օրում դարձան
ամպերի վրայով վազողները
ու
լացողները փակ աչքերով
չշտապես ներկել տան պատերը
հետո քերելու կարիք էլ կլինի
մի արթնացրու քնի մեջ խոսողին
բաց աչքերով պատմելու համար
ուժ է պետք
իսկ նա
անուժ է...
մեկ օրում դարձան
ամպերի վրայով վազողները
ու
լացողները փակ աչքերով
չշտապես ներկել տան պատերը
հետո քերելու կարիք էլ կլինի
մի արթնացրու քնի մեջ խոսողին
բաց աչքերով պատմելու համար
ուժ է պետք
իսկ նա
անուժ է...
լռելուց անմիջապես հետո
Շատ երկար լուռ մնալուց հետո գրելը, ոնց որ շատ ծարավ լինելուց հետո գնաս մանկությանդ ամենասիրած աղբյուրի մոտ ու երկու բուռ ջուր խմես շորերիդ ու կոշիկներիդ թափելով...շատ լուռ մնալուց հետո աչքերդ սկսում են փնտրել մեկին, ում կուզենայիր պատմել ներսիդ եղածը, որովհետև ախր շատա լցվել... ու քանի որ չկա էդ մեկը, գրելը դատարկվելու ու էլի լցվելու ամենանախընտրելի ձևնա:
զուգահեռ իրականության իմ եսը հիմա երևի կծիծաղի իմ՝ էսքան անկապ խոսելու, էսքան պաթետիկ լինելու, էսքան ես լինելու վրա....զուգահեռ իրականության իմ եսը միքիչ ավելի ուժեղա երևի... ես` չէ :)
մի քանի շաբաթվա մեջ էնքան բան եղավ, տեսանք կամ չտեսանք կամ չտեսնելու տվեցինք, որ մի ծայրից սկսել մյուսից վերջացնելն էլ հեշտ չի. ծայր գտնելա պետք: Ի՞նչ ենք անում...միացնում ենք էն երգերը, որ արդեն ճանաչում են մեզ ու թողնում ենք, որ իրենք որոշեն՝ երբ ենք սկսելու լացել կամ ժպտալ:
մի քանի շաբաթվա մեջ էնքան բան եղավ, որ լացելը թողեցինք ամենավերջին, որովհետև չկա ժամանակ, որովհետև մեր արցունքները մենակ մենք պետք է տեսնենք, իսկ մենակ մնալու ժամանակ ու տեղ տենց էլ չէր լինում...ամբոխ էր, մարդիկ էին, մի բանի հետևից գնացող, հույսը բռունցքներում պահած մարդիկ, որ ուզում էին ընդամենը երջանիկ լինել...
մի քանի շաբաթվա մեջ էնքան սուտ ու ճշմարտություն լսեցինք, որ խառնվեց ծուխը գոլորշուն, իսկ ես ամբողջ կյանքում ուզել եմ տարբերել դրանք. ծուխը՝ գոլորշուց, ժպիտը՝ քմծիծաղից, սերը՝ կապվածությունից, թողնելը՝ գնալուց, լքելը՝ մոռանալուց, մութը՝ աչքերը փակելուց...
էս ամենի արդյունքում, չնայած դեռ վերջը չի, հասկացանք մի կարևոր բան, որ երևի հասկանում են վերջում՝ սերը հզորագույն ուժ էր... ու շատ ավելի հեշտա սիրելը, քան, ինչքան էլ պարզ հնչի, չսիրելը: բայց մի բան, որ ամենադժվարնա երևի, էդ սիրո մասին ասելնա, էդ սիրո մասին խոսելը կամ պատմելը...պարզվեց՝ մեծ ուժ ու խիզախությունա պետք, որ ասես՝ սիրում ես...
երևի ասել պետք էլ չի, երևի էդ մասին չեն խոսում, երևի էդ ցույց տալա ուղղակի պետք: երբ ուղղակի ժպտում ես կողքիդ կանգնածին, քաղցրավենիք կամ ջուր հյուրասիրում...երևի ամենապարզ ձևնա ցույց տալու, որ սիրում ես իրենց:
ամեն ինչի հիմքում սեր էր...ու պետք չի երկու անգամ ավել մտածել ասելու, որ սերը հաղթեց...
Subscribe to:
Posts (Atom)
յոգայի միջազգային օրը
հեյ էսօր՝ հունիսի 21-ը, ամառային արևադարձի օրը նաև մեր գալակտիկայում գոյություն ունեցող լավագույն երևույթներից մեկի՝ յոգայի միջազգային օրն է...
-
Համալսարանական կյանքը, էդ կյանքում եղած դրական ու բացասական փոփոխությունները, ամեն օրը համեմված էին գլխացավերով՝ բժշկական ու սոցիալական։...
-
#SyuneciBlog Hi though the title is "Four days in UNWTO" it seems to me that the whole life of mine has began on the 1st of...
-
Ջիմը նախապատրաստվելու նման դեռ միջանցքից սկսել էր քանդել վերնաշապիկի կոճակները։ Ամեն կերպ փորձում էր չքրտնել, թե չէ ամեն ինչ ջուրն էր...