ափսոս

ես կորցնում եմ քեզ ամեն վայրկյան
ժամացույցի ամեն շարժի հետ
ամեն թարթելիս
կորցնում եմ քեզ․․․

դու ինձ կորցնում ես․․․
ամեն թարթելիս
ամեն շարժի հետ ժամացույցի
ու ամեն վայրկյան կորցնում ես դու ինձ․․․

իսկ ինչ անեմ ես՝

պառկել խոտերին
լսում եմ՝ ոնց են չոր սլաքները
ամեն շարժի հետ մոտենում իրար
ու հեռվացնում մեզ․․․

իսկ ինչ անեմ ես․․․

հոկտեմբերիվեց

․․․պարզ, առանց զգուշացնելու, սպասեցնելու, առանց աղմուկի գալիսա էն օրը, որ դու նայում ես մենակ առաջ, հեռուն, լույսը ու երջանիկը․․․ նորից սկսում ես սիրել ժամացույցի սլաքների ձայնը, նորից անհամբեր սպասում ես լուսաբացին, նորից ուրախանում, որ վերջապես մթնեց․․․ նորից հագնում ես սպորտային կոշիկներն ու գլուխը բարձր գնում դեպի էն ամենաթաքուն, էն ամենամիակ ու ամենահարազատ երազանքի հետևից․․․ կանչումա ^^

մտքեր քնելուց առաջ

․․․որովհետև դժվար ենք վարժվում նորին։ Մի քանի տարի փակ մնացած դռան պես բացվելիս դժվարանում ենք, ճռռում, խոնավանում, կպնում պատին ու ձուլվում պատի ու հատակի մակերեսին։ Երկար ժամանակ դատարկ մնացած ստամոքսի պես սնունդ ընդունելիս սկսում ենք ցավել։ Սառած մատները տաք ջրի մեջ պահելու պես սկսում ենք մրմռալ ու ծակծել․․․ոնց ասենք ոտքը ոտքին երկար գցելուց հետո սկսում է թմրել ու դժվարանում ենք քայլել։ 

Մենք չենք ընդունում նորը, որովհետև մեզ․․․ընտելացրել էին։ Ինչպես դուռն ընտելացել էր փակին, մատները՝ ցրտին, իսկ ստամոքսը դատարկ մնալուն։ Մեզ ընտելացրել էին ու ստիպել վարժվել նորին՝ մենակ չլինելուն։ Վարժվելու ճանապարհին մեր ոտքերն էին թմրում, մատները ծակծկում, ստամոքսը ցավում, բայց հետոն այնքան կանչող էր, այնքան մերը, որ երևի պատրաստ էինք ընդունել ծակծկոցն ու թմրոցը․․․ 

․․․ու մի պահ նստում ես դռան հետևի աթոռին, արմունկդ հենում ու մտածում՝ ամբողջ կյանքում վարժվում ենք, ընտելանում, հետ վարժվում․․․ամբողջ գոյությունդ դառնում է ընտելացնել ու ընտելանալ․․․սենյակին, փողոցին, քաղաքին, առավոտյան վազքին, արթնանալու ու արթնացնելու ժամերին․․․ ընտելացնում ենք նույնիսկ նրան․․․առանց մի րոպե ավել մտածելու՝ իսկ եթե հետո․․․