Bohemian Rhapsody-ն նայելուց հետո

Քաղաքը թաց էր, հոգիները լցված, փողոցները դատարկ․․․

ապտակում են, երբ ուզում են ուշքի բերել ու եթե ապտակում է կյանքը, պետք է ոչ թե ծնկի, այլ ուշքի գալ․․․ հետո ծնկի գալու համար գոնե փափուկ խոտածածկ է պետք․․․ քաղաքը ասֆալտապատ է, ասֆալտն էլ թաց․․․ հետո մի օր կհիշես ապտակն էլ, ասֆալտն էլ, անձրևն էլ ու կժպտաս ակնոցիդ թրջված ապակիների հետևից․․․ 

կյանքը ոչ թե ապրել, այլ զգալ է պետք․․․ կյանքին ոչ թե սպասեցնել, այլ սպասել է պետք․․․սպասելուց էլ պետք է ընդառաջ վազել․․․հանդիպել ու հետը մնալ․․․մինչև վերջ, գոնե բաժանումից առաջ պետք է միասին լինել․․․․

բազմակետերի մեջ մնացած բառերը թողնում եմ հորինելուն, պատկերացումներին ու տրամադրությանը, բազմակետերը կյանքի էն դեռ չլցված տեղերն են, փորձի ու փորձությունների արդյունքում լցվող, հարթվող փոսերն են։ Սկզբում շատ են բազմակետերը, հետո լցվում են հիշողություններով․․․

Քաղաքը թաց էր, ես էլ էի թրջված․․․հոգիները լցված էին, փողոցները դատարկ էին, լուսավոր, պսպղացող․․․մի քանի օրից էս ամեն ինչի վրա ձմեռ կգա․․․․

ուղղություն

Կայարանում արդեն մթնում է․․․ գնացքը որոշել է ուշանալ։ Ռելսերը մրսում են, ես էլ․․․ Արևամուտ է․․․

ես ուզեցի, որ ժամանակը մի քանի րոպեով մոռանար առաջ գնալու մասին, ես ուզեցի, որ մի պահ կանգներ ժամանակը ու շուրջը նայեր՝ ուր եմ վազում․․․

գնացքը որոշել էր, որ ես էլ եմ ուշանալու․․․շնչակտուր մարդիկ վերջին ուժերը հավաքած հասնում են մատույցին ու շնորհակալ լինում, որ գնացքը որոշել էր ուշանալ․․․իրենք գոնե հասցրին․․․ մարդիկ ճեպընթաց գնացքներ են նստում, բայց իրենք էլ չգիտեն ուր են գնում,-ասում էր միակ հավատարիմ էակը․․․

ես գիտեմ, իշխան, տուն, տուն եմ գնում․․․

․․․մտքերից․․․

․․․․ու հա, շատ դժվարա լինել օբյեկտիվ, երբ դու ինքդ մի սուբյեկտ ես, զգացմունքների կծիկ կամ կույտ, ոնց կուզես, երբ ամեն ինչին նայում ես մի աջ ու մի ձախ աչքով, երբ որոշում ես էլ չորոշել, բայց ամեն անգամ առանց երկար-բարակ մտածելու խախտում ես որոշումներդ ու խոստումներդ, շատ դժվարա դատել ինքդ քեզ, երբ դու ես կրելու պատիժը ու շատ դժվարա ներել էն մեկին, որը նույն սխալը գործեց, ուղղակի տուժեցիր դու․․․

․․․ու հա, շատ դժվարա չլինել եսասեր, երբ ինքդ մի ես ես ու էլ ոչ մի ես չունես, որ էնքան հասկանա քեզ, ինչքան դու ու էնքան հեշտ լինի իրան հասկանալ, որքան դու ինքդ ես քեզ հասկանում, լինի քեզ քեզնից մոտ ու լինի քեզ քեզնից հարազատ․․․ոչ ոք չկա քեզ քեզնից մոտ․․․դրա համար էլ սիրում ես քեզ, դառնում ես եսասեր, որովհետև դու ես բռնում ձեռքդ ու դու ես քաշում քեզ առաջ, ինչքան էլ ֆիզիկան դեմ լինի էդ արտահայտությանը․․․

․․․շատ դժվարա լինել օբյեկտիվ ու լինել դեմ կամ կողմ միաժամանակ․ մենք չենք սիրում, երբ խոսում են մեր արտաքինից, բայց հաճելի է, երբ լսում ենք, որ գեղեցիկ տեսք ունենք, մենք ատում ենք, երբ խոսում են մեր քաշից կամ հասակից, բայց հենց նոր գունավոր խաղալիքներ նվեր ստացած երեխայի նման ուրախանում ենք, երբ ասում են, որ ոնց որ միքիչ նիհարել ենք հըմ՞․․․մենք դառնում ենք ոչ օբյեկտիվ, որովհետև մենք սուբյեկտներ ենք․․․առանձին, ուրիշ ու տարբերվող․․․տարբեր․․․

․․․մենք սիրում ենք կիսվել մեր սիրած երգերով կամ գրքերով, մեր սիրած տողերով, բայց մի տեսակ ստամոքսին մոտ խլվլացող խանդ ենք զգում, երբ ինչ-որ մեկը առանց մեզ զգուշացնելու ու ներողություն խնդրելու լսում է մեր սիրած երգը կամ կարդում մեր սիրած գիրքը,,,հա, ցնդել եմ․․․

․․․մենք սեփականաշնորհում ենք մեր պատկերացումներն ու նեղանում ենք, երբ էդ ամեն ինչը իրականությունից միքիչ հեռու են լինում, կամ ընդհանրապես լինում են զուտ մտացածին ու զուտ անէ․․․չկա․․․

․․․մենք նեղանում ենք, երբ մեզ ստում են, բայց արդարացնում ենք էն մարդկանց ստերը, ում սիրում ենք․․․իսկ մենք եսասեր ենք․․․քաղցր սուտ․․․ 

․․․շատ դժվարա սուբյեկտ չլինելը, ու նույնիսկ անիմաստ․․․

ու երևի եթե չկարողանային հորինել կյանք բառը, երևույթը կկոչեին սուբյեկտի որոնում․․․սեփական եսի որոնում․․․կամ չգտնելով․․․