վեր(ք)ադարձ

էդ օրը անձրև էր գալիս, ու մենք նստել էինք սրճարանի անկյունում, պատուհանի մոտ։ երեկո էր։ անձրևի կաթիլները շատ լավ էին երևում քաղաքային լույսերի տակ։ քեզ նայելու համարձակություն ու իմաստ չկար։ նայում էի անձրևի կաթիլներին ու մտածում, թե քանի անձրևանոց թրջվեց էդ օրը։ Չսիրեցի էդ քաղաքը։ Քո քաղաքը երբեք իմը չդարձավ։ Քաղաքը թաց էր, անձրևոտ էր, ամպամած էր, մութ էր, անզգա էր ու անսիրտ։ Ես սկսել էի նմանակել քո քաղաքին։ Բարկությունից։ Ծամածռվելու նման։ Ես էլ էի անզգա ու անսիրտ։ Էնքան անսիրտ, որ գնալուց առաջ համաձայնել էի նստել քաղաքի ամենահիմար սրճարանի փայտե աթոռներին ու չնայած ուշ ժամին՝ ինչ-որ վերամբարձ անունով սուրճ էի պատվիրել։ Չէի թողնելու վճարեիր։ Դու գիտեիր էդ ու արդեն արել էիր արդեն ընդհանրապես չծիծաղալու հումորդ՝ Գերմանիայում գերմանական ենք վճարում․․․

Հա, ամենքս վճարում ենք մեր վերցրածի համար։ Ոնց ես հիմա վճարում եմ մի քանի անգամ թողած ու գնացածների համար, ու հիմա էլ գնում եմ, որ մի օր էլ սրա համար վճարեմ։ Դու էլ երևի մի օր թողել-գնացել ես (քո մասին շատ բան չգիտեմ, դու շատ լավ ես հարցեր գտնում, բայց երբեք չես պատասխանում հարցերին)։ Հիմա էլ երևի քո վճարելու օրն էր։ Քեզնից գնում էին։ 

Շատ արհամարհական եմ վերաբերվում սուրճին ու կողքին դրած շատ փոքր թխվածքաբլիթին։ Իսկապես համոզված եմ, որ էդ ամենահիշվող սուրճն ու բլիթը չեն։ Մի տեսակ գիտեմ, որ շատ ավելի լավ եղանակով սուրճեր են գալիս դեպի ինձ ու ես գնում եմ էդ լավ եղանակի հետևից։ 

Ես սիրած քաղաք ունեմ արդեն, կներես։ Ես ունեմ սիրած սրճարաններ։ Ես ունեմ սիրած պատուհաններ, որոնցից դուրս ցանկացած եղանակ հաճելի ա։ Ես գնում եմ դեպի էդ սիրած քաղաքի փողոցները։ Կներես, որ ամենասկզբում համաձայնեցի սուրճ խմել էդ սրճարանում։ Գոնե մի բան լավ էր՝ էս քաղաքի սրճարաններում չեն ծխում։ Մի օր էլ սիրածս քաղաքը անծուխ կդառնա։ Դրա համար երևի ես արդեն գնամ․․․ 

Հարցական նայում ես, բայց ես չունեմ ոչ մի պատասխան։ Աջ ուսս շատ անտարբեր բարձրացնում եմ ու նորից դնում տեղը։ Չգիտեմ։ Էս պահին ես ոչ մի բան չգիտեմ։ 

կմեռնեի, եթե չասեի

ասումա՝ մեր տարբերությունն էնա, որ ես լռելով եմ էներգիա ստանում ու վերականգնվում, դու՝ խոսելով ու հաղորդակցվելով։ ճիշտա ասում։ գոնե իմ մասով։ 

քուրս պատմումա, որ փոքր ժամանակ (յեեյ, արդեն մեծ ենք) մի օր էնքան եմ խոսել, որ խնդրելա գոնե մի րոպե լռեմ, եթե իհարկե հնարավորա՝

-Լիլ, կարաս մի րոպե սուս անես, գոնե մի րոպե․․․

-քուրիկ, քուրիկ, եթե չխոսեմ, կմեռնեմ․․․

քսանմեկերորդ դարի առաջին տասնամյակի վերջերում երկու բառ-արտահայտություն-հասկացություն շատ ժամանակակից դարձան, էնքան, որ կարելիա ասել՝ մոդա են․ ինտրովերտ, էքստրովերտ։ 

ինտրովերտները փակ դռներն են, ինտրովերտները՝ բաց պատշգամբները։ 

ես չգիտեմ ինչքանով են էս սահմանազատումները իրական ու ռացիոնալ, ինչքանով են նկարագրում մարդու տեսակը, ինչքանով են բնութագրում մեր աշխարհընկալումները, ինչևէ մի բան հաստատա՝ հարյուրտոկոսանոց չեն։ այսինքն՝ չկա դուռ, որ չբացվի ու չկա պատշգամբ, որ չցանկանա տեղումներից խուսափելու համար ծածկ ունենալ։ մագլների լեզվով ասած՝ մի բանա հաստատ՝ որ ոչ մի բան հաստատ չի, բայց էդ էլ հաստատ չի։ 

այնուամենայնիվ, մի քանի շաբաթվա վազքից, գժանոցից, վերուվարից հետո մի պահ ինձ զգացի մարաթոնի վերջում։ էն որ կարաս ընկնես գետնին ու շունչ քաշես։ ու խնդիրն էնա, որ ոչ մի արտասովոր բան չէր եղել։ զգացի, որ ուզում եմ դեպի տուն ճանապարհը միքիչ երկարի, ցուրտը էնքան էլ ցուրտ չէր ու մութը էդքան էլ մութ չէր։ զգացի, որ ինչ-որ թեթևություն կա ու ոնց որ տեղ հասած լինեմ։ 

ուղեղս փորփրելուց հետո հասկացա, որ էդ օրը ես ուղղակի զրուցել էի։ :) 

ուրեմն ճիշտա ասում՝ ինձ էներգիա տալու համար խոսելա պետք։ ինձ պետքա տալ բարդ իրավիճակ ու պարապ ականջներ, որ կլսեն, որ կքննարկեն, հումորներ կանեն ու կհասկանան։ 

ինձ պետքա խոսել, որովհետև ոնց ասել եմ էդ փոքր ժամանակ՝ եթե չխոսեմ, կմեռնեմ։