Syuneci's English blog

Syuneci's English blog → Sippin' && 'Hackin'

տատը չգնաց հարսանիք

տատս էն մարդկանցից էր, ում մասին ասում են՝ ունի կենսագրություն․․․դեռ շատ դժվարա տատիկի մասին անցյալով խոսել․․․տատը դեռ կա, քանի ապրում են պատմությունները իր մասին, քանի վառարանի շուրջ նստած ենք ու մաման պատմումա, որ ․․․․

տատը պետք է հարսանիք գնար՝ Աշխաբադ․․․ մի քանի ամիս անց կպարզվի, որ անձնագիրը գարնանային վերարկուի գրպանում էր մնացել  նախորդ ընտրություններից, բայց էդ օրը չկար ու չկար․․․ամբողջ տունը խառնեցին իրար, անձնագիրը չգտան։ Տատիկի հինգ քույրերը, ամենքը մի երկրի մի քաղաքում էին՝ Աշխաբադ, Լոնդոն, Երևան․․․Ամուսնանում էր Աշխաբադի քրոջ տղան ու պապը համաձայնել էր, որ տատը գնա հարսանիքի․․․ Պապը համաձայնել էր, բայց անձնագիրը չկար։ 

Տատը երգել շատ էր սիրում։ Մի քանի տարի առաջ բուկինիստից գտա մի երգարան՝ ծննդյան նվեր տատիկի համար։ Մամային ասել էր՝ ոնց որ ընտրած լինեն իմ համար, բոլորն իմ սիրած երգերն են․․․ Ամեն զանգի վերջում տատը երգարանից մի երգ պիտի երգեր, հետո ասեր՝ ապրես, ապրես․․․ Շատ էր սիրում ու հաճախ էր երգում Իմ եղեգը, հիմա մենք էլ ենք սիրում․․․ 

Տատը երգել շատ էր սիրում ու գտավ հարսանիք գնալու ձև։ Կանչեց հարևանի տղային, որպեսզի օգնի մագնիտոֆոնով ձայնագրել։ Երգեց, ձայնագրեց մի ամբողջ ձայներիզ՝ իր երգած երգերով ու ուղարկեց Աշխաբադ։ 
Էդպես ամբողջ հարսանիքի ժամանակ էդ երգերն են լսել․․․,-ավարտում ա մաման պատմությունը։ Բոլորս իրար ենք նայում, ես միացնում եմ Եղեգը, լսում ենք, ժպտում, որովհետև չկա պատմություն տատի մասին, որ չստիպի ժպտալ։ 

Տատի նկարն էլ՝ գրապահարանի վրա դրված, նայումա մեզ, ժպտումա ու ասում՝ ապրես, ապրես․․․ 


թուզ, նուռ ու ձմերուկ

ինչպիսի գործատու պետք չի լինել 21րդ դարում։ սա կարող էր լինել վերնագիրը։ բայց դա կդիտվեր որպես միջին վիճակագրական գովազդ։ դրա համար էլ վերնագրեցի թուզ, նուռ ու ձմերուկ։ համով բաներ են ինչ խոսք։ 

ես մոտավորապես երկու ամիսա ինչ Հայաստանում եմ ու աշխատանքի փնտրտուքներով անընդհատ հարցազրույցների, հանդիպումների, ինչ-որ դիմումներ լրացնելու, CVներ ուղարկելու խառը գործերի մեջ եմ։ Բանն այն է, որ ես նորմալ աշխատանք եմ ուզում։ Անդրանիկը ճիշտա թե՝ Հայաստանում գործ գտնելը բարդ չի, Հայաստանում լավ գործ գտնելնա բարդ։ 

հիմա կիսվեմ էս երկու ամսվա փորձովս ու որ ամենակարևորնա՝ ասեմ ինչ եմ հասկացել էս ամեն ինչի արդյունքում։ իրականում փորձս էդքան էլ դրական դեպքերի շարք չի։ հիմնականում զարմանքա եղել բացասական ֆոնի վրա, եղելա հիասթափություն, եղելա անպատասխան մնացած էլ փոստեր ու ինչ-որ տարօրինակ պայմաններով Internship/փորձաշրջաններ։ 

ամենավատ բանը, որ կարա լինի աշխատանք փնտրող մարդու հետ էդ ուղարկած CV-ին պատասխան չստանալն է։ ի՞նչ են անում HR-ները՝ ոչ մեկ չգիտի։ Ժող, եթե չունեք աշխատող, որը կգրի մերժելու նամակներ (ամենատխուր գործը երևի), ես գիտեմ մարդ, որ կաներ էդ։ (ես էլի) մանավանդ էս դարում գոնե հնարավոր է ավտոմատ ուղարկել էդ նամակը։ ոչ թե թողնել, որ մարդը երազ տեսնի ու երազում գուշակի՝ կկանչեն ինձ հարցազրույցի թե չէ։ 

ավելի վատ փորձա եղել՝ էսօրվա մեջ կասենք անցել եք հաջորդ փուլ թե չէ, որպեսզի լինի հաջորդ փուլի հարցազրույցը։ չեն ասել։ մարդիկ զբաղ են։ նոր աշխատող են ման գալիս ու քո հավեսը չունեն։ 

ավելի վատ փորձա եղել՝ հիմա դու փորձաշրջան ես անցնում։ քեզ փորձում ենք հազար ձևի, մինչև տեսնենք էլ ինչ պայմանների կդիմանաս, որ ամենավատով աշխատեցնենք։ ժող, չէ, ես ազատ քաղաքացի եմ, ես ունեմ իմ պայմանները, ինչքան էլ որ էս պահին իսկապես աշխատել եմ ուզում, ես դեռ ունեմ իրավունքներ։ 

ավելի վատ փորձա եղել՝ հարցազրույցը ասենք PR մենեջերի համարա, պարզվումա դու համ էլ պիտի անես sales, copywriting, SMM, Project Management, հաց դնես, սեղանը հավաքես, ճագարներին կերակրես, ծխնելույզները մաքրես․․․ 

ավելի վատ փորձա եղել՝ ուղարկել եմ CV, հաջորդ օրը ստացել եմ պատասխան նամակ, որտեղ կար Excel file, հարկավոր էր ներբեռնել, լրացնել անուն, ազգանուն, տարիք, հասցե, վարորդական վկայական, անձնագրի տվյալներ ու հետո հետ ուղարկել իրենց էդ ֆայլը։ 

․․․․ ուզում եմ հասկանալ՝ էսքան ոչ պրոֆեսիոնալ մոտեցումներով ոնց են պորֆեսիոնալ ու սրտացավ աշխատողներ ուզում ունենալ։ մաման երևի ճիշտա՝ ես միքիչ չափից շատ բան եմ ուզում, շատ պերֆեկցիոնիստ եմ։ բայց գոնե գիտեմ ուր եմ գնում։ ու նենց միքիչ էլ համոզված եմ ախր, որ ես նորմալ պահանջներ ունեմ։ ժամանակաշրջանին ու ունեցածս փորձին հարիր։ 

էսքանից հետո չեմ կարա չասեմ, որ հրաշալի մարդկանց ու կազմակերպությունների հետ ծանոթացա էս ընթացքում։ երկրի ապագայի համար ինչ-որ բան անող մարդիկ, որ զուտ փող աշխատելու նպատակ չունեն։ ասենք ուզում են այլընտրանքային կրթություն ստեղծել, երեխեքին մտածել սովորեցնել, առաջ նայել ու ինչու ոչ՝ կողքերը նայել։ 

կարևոր մի բան հասկացա՝ ինչքան էլ որ պարապ մնաս, հազար բան կա անելու, գոնե ինքնակրթվելու ժամանակ ունես, բայց երբեք մի արա էն, ինչ դուրդ չի գալիս։ երբեք մի համոզիր քեզ, որ էսօր միքիչ ուրիշ կլինի։ ես մի քանի օր համոզեցի, ես մի քանի անգամ փորձեցի․․․ 

բլոգը իրականում գրել եմ սեպտեմբերին։ 

update: հիմա ունեմ աշխատանք։ not the dream job I have always imagined, բայց ինչ-որ նոր սքիլեր սովորելու տեղ ա։ զուգահեռ էլի ուսումնասիրում եմ աշխատաշուկան․․․էս օրերին դժվար մեծ փոփոխություններ լինեն, բայց ես ապագայի հետ մեծ հույսեր եմ կապում։ 



առաջին երազս ․․․․ շատ #անկեղծ

ինչ-որ մի ժամանակից սկսել եմ կարևորություն տալ երազներիս։ կար ժամանակ, որ նույնիսկ «իրականանում» էին․ ասենք՝ տեսնեի մեկին երազումս ու հաջորդ օրը մի լուր լսեի իրենից, կամ զանգ ստանայի, կամ մեկը պատմեր իր մասին առանց իմ հարցնելու։ 

ու էսօր հիշել եմ իմ մանկության ամենաառաջին երազը։ մոտ չորս տարեկան էի։ զարմացա՝ որ ծանոթներիցս ոչ մեկը չէր հիշում իր առաջին երազը։ 

մեր ու մեր հարևանի բակերի միջև մի հատ քարե պարիսպ կա։ շատ բարձր չի, միքիչ տանջվելով բարձրանում էի փոքր ժամանակ։ ու էն օրերին, երբ տուն էի գալիս ու դուռը փակ էր լինում, կամ ուղղակի հավես կար, մտնում էի հարևանի բակ, քանի որ իրենք դարպաս չունեին, պարսպի վրայով թռնում մեր բակ ու մտնում տուն։ Մեր բակի կողմի դուռը երբեք չեն փակում մերոնք։ 

երազումս մեր հարևանը ջղայնացել էր, որ ամեն անգամ մտնում եմ իրենց բակ ու որոշել էր ինձ սպանել։ ես ընկերներիս հետ էի ու տենց, որպեսզի իրենք չպատմեին, որ ինքն էր ինձ սպանողը, իրենց էլ էր ուզում սպանել։ (վերացնել հանցանշաններն ու վկաներին, այո) ու մենք փախնում էին իրենից։ 

փողոցի վերջում մի տուն կար, որից ես միշտ վախեցել եմ։ ես համոզված էի, որ էդ տանը վհուկն ա ապրում։ էն որ մեծ ավելով թռնում են։ բայց երազումս ես գնացի էդ վհուկի բակ, որպեսզի թաքնվեմ մեր հարևանից։ 

ինչևիցե։ երազս հեփիէնդով չի։ հարևանս գտավ ինձ ու սպանեց ատրճանակով։ ես մինչև հիմա հիշում եմ էդ զգացողությունը։ ոնց ասենք՝ ասեղ մտնի գլխիդ մեջ ու էդ ձայնը լսես․․․էն որ սառը ջուր ես խմում միքիչ անհարմար ու սվվումա ատամդ։ էդ զգացողությունն էր, որ ինձ սպանեց։ ու ես մահացա։ 

էս օրերին բոլորիս երազները միքիչ կամ միքիչ շատ պատերազմական են, կռիվներ են, ԱԹՍներ են ու մահեր։ 

ամենավերջում ուզում եմ, որ մենակ մեր երազներում էդպիսի բաներ տեսնենք ու զգանք։ 

խաղաղ։ 





յոգայի միջազգային օրը

հեյ էսօր՝ հունիսի 21-ը, ամառային արևադարձի օրը նաև մեր գալակտիկայում գոյություն ունեցող լավագույն երևույթներից մեկի՝ յոգայի միջազգային օրն է...