Syuneci's English blog

Syuneci's English blog → Sippin' && 'Hackin'

you name it

Hey there, 

as long as I don't have two different blogs for English and Armenian, well, surprise! this one is going to be in English, cuz it's the only language I am able to compose now. This is going to be a short one, just wanna be honest with you. 

I hope, I am not even sure about this, that everyone has a phase in her/his life when she/he has no passion, no excitement, no will of going ahead, looking for inspiration, opportunities or I have no idea, a better flavor of ice cream? You just wake up, go to work like a zombie, and then what? you return home? yep, happens, actually, is happening! I just tried to let it happen. I didn't force myself to do anything, I just afforded being lazy and yeah, lost some days and now have to catch up with the life. As you may know, it never waits, moreover, it runs. 

Then you know what? I felt myself being back! 

Made my coffee, brought my notebook and wrote a letter to me from me. Usually I like doing that online. There is a sweet website where I send emails to myself on some special occasions, let it be a new year, a happy day, a very broken one... Today I did it with a pen, on a paper. First of all, I knew I should be very honest to myself. I should write down my problems and suggest sane solutions. I know I don't have an hour for sport every morning, so I don't make me wake up earlier, I'm just going to do sport for like 20 minutes. Besser als nichts! :D I know I won't make it to blog every day, so I planned to blog at least once a week. Let's see if appetite comes with eating. 

I also wrote down the things I should do for a week, for a month, if I wasn't too lazy I would have planned my year, but c'mmon it's Covid times and who knows what is going to happen tomorrow. Don't risk it girl, don't waste time and paper. 

Well, that's it. I kind of feel better, I feel I've just found the path and I am gonna take it. Do you know what is the most relevant here? I have no idea where the path is taking. Isn't it exciting? 

թվերն ու թվականները

հեյ

մի քանի օր առաջ անգլերենի դասին ուսանողիս բացատրում եմ, որ անգլերենն ունի in his/her twenties կամ in his/her teens արտահայտությունը, որը նշանակում է՝ իր քսանականներում կամ տասնյակում։ այսինքն մարդը քսան ինչ֊որ տարեկան է, կամ տասը և ինչ֊որ տարեկան։ ու ափսոսում եմ, որ հայերենում կամ չունենք, կամ չկա կիրառությունը, քանի որ եթե ուզում ենք ասել տարիք, սակայն հստակ նշել չենք ուզում, ասում ենք «քսանքանի» կամ «երեսունքանի», ինչը իմ կարծիքով էդքան էլ լավ չի հնչում։ ու ես հիշում եմ, որ հաճախ անգլերեն մտածելիս ու հայերեն խոսելիս ասում եմ՝ իր քսաններում մի մարդ ու զգում եմ թարս հայացքներ։ դե հա, արդարացված են, քանի որ ընդհանրապես հայերեն չի։ 

լավ, ինչու՞ եմ էս մասին խոսում գիշերվա հազարին, քանի որ էսօր մի պահ գնահատեցի, թե ինչ հրաշալի օրեր են մարդու քսանականները։ քսանքանիսում դու խենթ ես, անկառավարելի, ազատ ու հազար ու մի խնդիրներով։ դու արդեն հասուն կյանքի դռնից ներս ես մտել, բայց նաև դուռը բաց ես  թողել ու ինչ֊որ տեղ դու դեռ տասնըքանիս տարեկանի խենթ ու խելառ կյանքն ես վարում։ 

մենք ունենք արդեն աշխատանք, որը սիրում ենք կամ՝ չէ, ունենք աշխատավարձ, որը գրեթե երբեք չի հերիքում, մենք որոշում ենք նոր մասնագիտություն սովորել, հազար ու մի բիզնեսներ ենք փորձում, ձախողում ենք տասնվեց անգամ ու կիսահաջողում ենք ինչ֊որ պահի։ մենք առողջ ապրելակերպի քարոզներ ենք անում ու գիշերվա հազարին գարեջուր ենք խմում ծխի մեջ կորած փաբերում ու ուտում ենք ամենավատ սնունդը։ 

մենք երեք օր արթուն ենք մնում, մինչդեռ վստահ ենք, որ օրգանիզմին ճիշտ քնի ռեժիմ է հարկավոր։ մենք ապրում ենք հոսանքին հակառակ ու հակառակվում ենք ինքներս մեզ էլ։ 

մեր բոլոր երազանքները հիմա իրականանալի են թվում․ վստահ ենք, որ ժամանակ ունենք, իսկ հնարավորությունները ստեղծվում են դանդաղ։ մենք նայում ենք առաջ, մեկ էլ հիասթափվում ու փախչել ենք ուզում, մեզ դուր չի գալիս ոչինչ, ու մենք սիրում ենք բոլորին։ 

մեր քսանակնները մեր ամենասիրուն տարիներն են, խնդիրաշատ ու լուծում գտնելու էներգիայով։ ամենահիմար քայլերն ու ամենախելացի մտքերը ծնվում են հիմա։

ու թե դու էսօր ինչքան ես հարբել, վաղը գնալու ես առավոտյան վազքի, նախաճաշում ես, թե միայն դառը սուրճ ես խմում, քեզ մի բան կասեմ հաստատ՝ ոչ մի միտք կիսատ չթողնես, ոչ մի երազանք օդում։ եթե տարիքիդ առաջին թվանշանը երկուս է, դու ամեն ինչի ժամանակ ունես, դու ամեն ինչ կարող ես։ 

․․․․․դեռ միայն այսքանը։ երեսունականների մասին կխոսեմ․․․․ըըըը․․․․ մի քանի տարի անց։ 

հոգ տար քո մասին


շատ երևանյան

հէյ

լավ կքնես, քանի որ երկար օրա լինելու....

այո, երկար, խառը, իրադարձաշատ ու անհոսանք կենտրոնի օր էր։ ու ուսանողական տարինրից մնացած սովորությունս եկավ ինձ օգնելու՝ միայնակ թափառել երևանով, նայել անցորդներին, մեքենաներին ու պատկերացնել, թե դրանք հրեշներ են, կամ մամոնտներ, կամ...արդեն «վերացած» դինոզավրներ։ ու էլի՝ ինչպես նախկինում, վերջնակետը Սարյանի այգու նստարաններից մեկն էր։ 

երկար կանաչ զգեստով մի աղջիկ նստում է կողքիս ու ես, քանի որ նյարդային պահերին հաճախ եմ մոռանում ականջակալները դնելուց հետո երաժշտություն միացնել, լսում եմ, որ հեռախոսով է խոսում՝ 

-էստեղ մի աղջիկ կա, կնստեմ կողքին, մինչև գաս։ էդքան էլ վատ չեմ, ուղղակի մենակ չեմ կարող մնալ, էս աղջկա մոտ կնստեմ ու կսպասեմ քեզ։ 

ես էլ էի սպասում ու դեմ չէի մեկի հետ զրուցել էդ ընթացքում։ 

-լավ չե՞ք զգում։ 

կանաչ զգեստով աղջիկը ժպտում է ու ասում՝ ես միքիչ խմած եմ ուղղակի... հրաշալի, էլի մարդիկ կան, որ չորեքշաբթի երեկոյան հարբում են ու սպասում մեկին Սարյանի այգում։ 

-դզեեց  հրաշալի... լավ առիթ կա՞ր...

ծանոթանում ենք, աղջիկը, որ մոտ երեք րոպեում թվարկեց խմիչքների անունները, որ իրեն հասցրել էին այգու նստարանի մոտ, խոսում է քաղաքի ամենահայտնի արձանների քանդակագործներից, առաջարկում է նկարել ինձ, քանի որ ես շատ էլ սիրուն էի ու նույնիսկ ասում, որ կարող է ինձ քանդակել: ես, իհարկե, մերժում եմ. երբեք էլ չեմ ուզել քանդակս ունենալ։ 

-ծխելու բան կա՞ մոտդ,  ես սովորաբար չեմ ծխում, բայց հիմա մի տեսակ ուզում եմ։
-չէ, բայց եթե սպասես, հիմա կգա մեկը, ում մոտ կա ծխելիք....

մեզ է մոտենում անկանոն քայլող մի ծերուկ, որ առաջին հայացքից իմ այդ օրվա երկրորդ հարբած անծանոթը պետք  է լիներ։ ոչ, ծերունին հարբած չէր.

-աղջիկներ ջան, ես բանաստեղծ եմ, սյունեցի եմ, ես ձեզ մի քանի անեկդոտ պատմեմ, դուք ինձ հինգ հարյուր դրամ տվեք, տաքսի վերցնեմ ու տուն գնամ։ 

պապի հումորը էդքան էլ հրապարակելու չէ... հումոր չէր, այլ՝ չափածո, անիմաստ հանգերով մի քանի տող, թե չէ դու ի՞նչ մտածեցիր։ ես դրամապանակս փնտրում եմ քառատողի արդեն կեսից ու չեմ էլ լսում, թե «դյուրին» բառին ինչ հանգ էր գտել սյունեցի  անծանոթը։ պապը վերցրեց մանրադրամը, պահեց լույսին ու ասաց՝ հա, հինգ հարյուր է ու գնաց։ ետևից դրամատիկ կանչեցի՝ ես էլ եմ Սյունեցի։ շրջվեց թե՝ հա՞, շատ լավա։ 


պապը գնաց, Անիին (անունը պայմանական), որ կարծում էր, թե բոլոր լիլիթները խուճուճ են, տուն տարավ իր մոտ ընկերներից մեկը՝ Նարեկը, ու դա ինձ հիշեցրեց ծանոթ մի պատմություն ուրիշ Անիի ու Նարեկի մասին, ու ես մնացի այգում՝ շատ երևանյան, չափազանց այլ ու ֆիլմագրքային, հիշեցի Անիի բառերը՝ ինչ հետաքրքիր կյանք ունես դու...

տենց բաներ 

հոգ տար քո մասին

յոգայի միջազգային օրը

հեյ էսօր՝ հունիսի 21-ը, ամառային արևադարձի օրը նաև մեր գալակտիկայում գոյություն ունեցող լավագույն երևույթներից մեկի՝ յոգայի միջազգային օրն է...